Ti o Dri i Bardhë
gjarpërimit të dehur lozonjar
vjeshtë e dimër pranverë e verë,
shekujve në pambarim,
valet tuaja mitizëm i jetës
shkumbëzuar në thepisje shkrepash
me pejsazhe të derdhura hirësie
dhe fushave të paskaj
jehun magjik për ta puthur në ballë.
Agmive me buzëqeshje rrëzëllimi
dhe mbrëmjeve të meditimit të heshtur
flakërimin në dridhje melodish himnizuar
për një baladë
rrënjëve të lashta të dheut arbëror
ekstazave lirike me gjelbërime praruar.
Në ty farkërijnë dashuri të fshehura
ngjyrërash ylberore në pikturim
në përqafim njëjtësie si një mrekulli
valësh sublime të Drinit të Zi
frymëzim vargëzimi i paparë
qëndisur edhe në poezi.
Shkëndijë me nimfën e legjendës në gji
pulëbardhave në fluturim
rreth e qark të dheut tim sublim
që lindje e perëndim mbajnë në krah
kush ua prishi uvertyrën e stinëve?!
Ti o Dri i Bardhë
dhe Ti o Dri i Zi
krejt lashtësi e krenari si një mrekulli
në mbretërinë e universit të dalldisur
hulumtoj ritme shpresash të pashuara
që vegimin për ju ta vazhdoj gjer në amshim,
ndoshta kështu i kuptoj më mirë
rrugëtimet tuaja
nëpër thellësitë e rrënjëve të mia.
Poezi e lexuar në Festivali Ndërkombëtar i Poezisë “Drini Poetik”, mbajtur më 09 e 10. 06. 2018 në Prishtinë, Prizren e Kukës, për nder të 550 Vjetorit të Shëmbëlltyrës së Skënderbeut dhe 140 Vjetorit të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit.
