Pesë vite më parë, në një përmbledhje të fundvitit, në artikujt për librat më të mirë listova si më të preferuarin “Mockingjay” të Suzanne Collins, librin e fundit të trilogjisë së “Hunger Games”.
Për shkak se në atë kohë libri më goditi si një traktat kundër luftës, është i pëlqyeshëm dhe edukativ për audiencën dhe lexuesit e rinj. Prandaj kisha shkruar: “E përcolla konfliktin në Lindjen e Mesme për nëntë vite dhe kam nisur të mendoj për të si diçka normale dhe pjesë e pandashme e jetës së përditshme”.
Kur lexova “Mockingjay” në vitin 2010, isha i vetëdijshëm për dështimet letrare dhe përshkrimet ndonjëherë të pakuptueshme. Por kjo nuk kishte shumë rëndësi, sepse me përfundimin shpresëdhënës romani më bëri për vete, arriti të krijoj tek unë diçka të thellë.
Dhe natyrisht koha kaloi dhe bashkë me të ndryshoi dhe nisën të realizohen filmat “Hunger Games” dhe ishte më e lehtë të pranoja pëlqimin tim ndaj tyre, dhe më pak i sekletosur përse e kisha vlerësuar aq shumë “Mockingjay”
