Kishte një kohë tepër të gjatë që karvani, të cilit nuk i shihej fundi, zvarritej me hapa të mundimshëm, i kredhur në një heshtje të mërzitshme, e cila qëndronte pezull në hapësierën e mbushur me një errësirë të ngjeshur që u ngjitej nëpër fytyrë si rrëshirë. Zvarriteshin kuturu, pa shikuar këmbët ku shkilnin, shpesh duke prekur me duart që u dridheshin nga frika se mund të rrezoheshin në ndonjë humnerë të madhe. Kohën që nuk u hynte fare në punë e tjerrnin me do kujtime të parëndësishme, të cilat ende pa i krijuar mirë i davaritnin nga imazhi. Të gjithë, fëmijë e pleq, gra e burra, ishin kredhur në vorbullën e një heshtjeje ndjellakeqe, nga e cila nuk donin të dilnin edhe sikur të kishin mundësi. Pikërisht atëherë kur menduan se askush nuk do t'i thente muret e trasha të asaj heshtjeje, u dëgjua një zë me tinguj të kumbueshëm. Një pjesë e karvanit u ndal e pastaj të tromkasur filluan ta vështrojnë një njeri të panjohur, i cili deri në atë çast kishte munguar dhe i cili një zot e di si kishte hyrë tinëz në mes të karvanit, i cili kishte harruar kur ishte nisur për të shkuar në drejtim të pacaktuar. Plaku i panjohur, i cili merrte frymë me vështirësi të madhe, zuri t'i vështronte të gjithë me radhë me sytë që i kishte mbuluar hija e vdekjes.
- Miq e dashamirë! - zuri të fliste zë të çjerë, nga i cili errësira zuri të dridhet! - Ecni më shpejt se agimi veçse ka filluar t'i jap shenjat e para të mëngjesit! Shpejtoni se mund të na gjejë ndonjë kob tjetër!...
Të gjithë që deri në atë çast dukeshin sikur bënin një gjumë të mbushur me ëndrra të kobshme, filluan të zgjohen me përtesë të madhe. Kur i hapën qepallat me vështirsi të madhe mbeten të shastisur kur panë se gjendeshin në një peuzazh të mugët, në të cilin gjërat e pakta që gjendeshin kishin pamje të mistershme. Gjërat e këtilla kaq të nevertitshme kurrë në jetën e tyre më parë nuk kishin pasur rast të shihnin, andaj edhe flokët u ngriheshin përpjetë. Askush nuk ishte në gjendje të thoshte si kishin arritur në këtë hapësirë të mbushur me korba që lëshonin krrokama të thekshme.
Plaku i panjohur, i cili pati guxim t'i thente muret e heshtjes së trashur, u ndal afër një përroske të vogël, e cila deri në atë çast dukej sikur nuk kishte ekzistuar. Kur sytë e tij rrëshqitën mbi rrjedhën e qetë të ujit, ndjeu etjen si zgjohej nga letargjia e pastaj e kafshonte me dhëmbë të mprehtë. I ngjau sikur kurrë në jetën e tij nuk kishte pirë ujë. Në imazh iu shfaq trupi i tij i zhveshur, i cili lahej në një det të paskajshëm me ujë të nxehtë, në të cilin kishte bindje se po vdiste për herë të dytë nga kënaqësia supreme... Sapo u bë gati ta gëlltiste tërë ujin e asaj përroske të mbushur me bretkosa, një dorë e fuqishme e tërhoqi befas për supin e majtë ose të djathtë...
- Mos pi ujë se është i mbushur me insekte të ngordhura! - i tha një mesoburrë me flokë të zbardhura, i cili lëshoi një buzëqeshje të hidhur. Zëri i tij ishte i qetë dhe mezi dëgjohej nga krrokamat e korbave.
- Eja me ne! - vazhdoi t'i fliste me atë zë të mallëngjyeshëm mesoburri, nëpër fytyrën e të cilit sorollatej një dhimbje shtatzënë. - Nëse mbetesh mbrapa korbat t’i nxjerrin sytë e pastaj ta hanë mishin e trupit... Mjaft kemi humbur njerëz nëpër këtë rrugë të mundimshëm. Po orvatemi të ikim nga vdekja, e cila na përcjell mbrapa si një hije e gjallë…
Plakut të panjohur zemra i bëri " krrup!" nga një sëmbim i fuqishëm. I ngjau sikur ajo iu nda në dy pjesë të barabarta. E vështroi me mallëngjim e dhembshuri ujin e qetë e të tubullt të përroskës derisa largohej prej saj. Vazhdoi të çapitej me hapa të mundimshëm nga lodhja nëpër shtegun e ngushtë, të cilit nuk i shihej as fillimi, as fundi. Gjatë kësasj kohe me sytë e mendjes i shihte stinët si ndërroheshin orë e çast njëra pas tjetrës. Gjithnjë e sfiliste mendimi i marrë pse stinët nuk ndaleshin në atë ambient të çuditshëm, në të cilin kishte vetmi dhe korba të uritura, të cilat ushqeheshin me gjakun dhe mishin e atyre njerëzve të dërrmuar nga udhëtimi. Ishin nisur ta kërkonin rrugën që i nxirrte nga ai labirint i mbushur me vdekje të dhunshme, por rrugën nuk ishin në gjendje ta gjenin. Shpesh e pyesnin veten: pse kjo natë e amshueshme asnjëherë nuk largohet nga jeta jonë?! Nga vorbulla e atyre mendimeve të kobshme e trazoi një klithje e tmerrshme, e cila ia copëtoi shpirtin e dërrmuar.
- Korbat e copëtuan edhe një njeri të gjorë! - klithi dikush nga fundi ose nga mesi i karvanit me zë të përvajshëm...
Të gjithë i zgurdullan sytë për të parë nga u tret njeriu i gjorë, por përveç errësirës s’panë asgjë tjetër. Hija e vdekjes qëndronte e heshtur mbi kokat e tyre dhe vringëllonte me një shpatë të madhe. Në heshtje filluan të mallkojnë mengjesin që nuk arrinte të gjente rrugën për t'u shfaqur në horizont e pastaj për t'i zhdukur korbat e mallkuara që sillnin vdekje. Me thonj e me gishta mundoheshin ta copëtonin velin e trashë të asaj errësire të mallkuar, por ajo ishte më e fortë se çeliku.
- Derisa të arrijmë të gjejmë mëngjesin, korbat e mallkuara do të na hajnë të gjithëve! - foli dikush me zë të mllefosur, i cili shpërndahej me tinguj të kumbueshëm nëpër hapësirën e errët.
Derisa vazhdonin të ecnin me vështirësi të madhe, duke bartur mbi shpinë trajtën e vdekjes, mbi kokat e tyre sërish ishte shtrirë një heshtje e gjithanshme, e cila i gëlltiste gjërat e pakta që gjendeshin në hapësirë. Në shpirtin e të gjithëve qëndronte e varur një dhembje shtatzënë, e cila ua errësonte mendjen. Askush nuk e dinte saktësisht çka po ndodhte me jetën e tyre, e cila shihej qartë se po i tradhtonte. Vetëm një gjë e kishin të qartë: jetën e tyre e kishte mbështjellë një zezonë, e cila i mbulonte me një qefin të pafund. Kobi sorollatej rreth tyre si një kalë i harbuar.
Heshtja ndjellakobëse si të ishte një gjarpër i ngordhur, të cilit nuk i dihet ku e ka kokën e ku bishtin, i sfiliste pa mëshirë. Derisa vazhdonin ta kërkonin mëngjesin dukeshin të kredhur në një dremitje të mundimshme nga e cila nuk mund të zgjoheshin as pas vdekjes. Disa prej tyre e konsideronin veten në mesin e të vdekurëve, por që e gënjenin shpirtin se ende gjendeshin në botën ku jetojnë njerëzit e gjallë. Mbi zemrat e tyre ishte shtrirë një dimër polar, i cili gjithnjë sillte borë të madhe dhe acar të egër që ngrinte çdo gjë, madje edhe shpresat që i ujisnin si lulet e pranverës... Ishin të dërrmuar nga rruga e gjatë, të uritur e të etur. Mirëpo, frika nga vdekja ua dëbonte nga mendja urinë e etjen. Me vete bartnin vetëm kujtimet për jetën e gremisur dhe një pjesë të atdheut që kishte mbetur mbrapa shtatë kodrave e shtatë lumenjve...
Rrugët e ngushta nga ecnin me hapa të rëndë ishin të zbrazëta si jeta e tyre. Nëpër disa vende ato ishin të mbushura me njerëz të vdekur, me gjymtyrë të prerë, të cilat korbat i kishin shkëputur me dhunë nga trupat e njerëzve të dëbuar nga vatrat e tyre shekullore. Turma nga karvani i vështronin me dhembje e mallëngjim të madh, madje disa edhe nuk mund ta ndalnin vajin e as lotët. Njerëzit e vdekur përdhunshëm nuk guxonin të flisnin, edhe pse dëshironin të rrëfenin për vdekjen e tyre të mundimshme. Sytë i mbanin të zgurdulluar dhe dukej sikur gjithnjë e kërkonin diellin në qiellin që nuk ekzistonte...
- Vraponi se mëngjesi po na pret përtej kodrës! - u dëgjua një klithje e mbushur plot gëzim e kënaqësi të shfrenuar, e cila zuri ta dridhte velin e trashë të errësirës së amshueshme.
Për çudi, askush nuk guxonte ta ngriste kokën për ta parë fytyrën e mëngjesit, i cili kishte harruar të shfaqej në atë hapësirë të mbushur me korbat, në të cilën vdekja sogjentonte me shpatë të ndryshkur.
"Mëngjesi ka kohë që ka vdekur! Atë e hëngrën korbat e uritura!” u fliste zëri i heshtur i mendjes së dërrmuar.
Megjithatë, karvani që nuk i shihej fundi, vazhdoi të zvarritet nëpër rrugën që nuk kishte as fillim, as mbarim. Kërkonin një vend për të filluar një jetë të re...
