E kam kuptuar qëmoti
se ti nuk do që të vish,
por, dhe ti e di shumë mirë
se kurrë më s' do të të thërras,
se nuk dua më të të shoh
e as zërin tënd ta ndij,
plagët, që më shkaktuan dhimbje , me vite
s ' mund përballoj më t' i ngas!
E di se tani të ka rënë ndërmend
se çfarë mëkati të madh ke bërë,
e di se nga vetvetja jote
ndoshta të vjen dhe neveri,
shumë qe i dhanun pas qejfeve,
e marrëzive pa krip, të kësaj bote,
e nuk mendove kurrë
se dashurinë tonë do e kthesh në ngjyrë gri.
Athua, ndonjëherë kur je vetëm,
për ne të dy, së bashku, të kaplon malli,
sa herë shëtisnim, putheshim e thurnim ëndrra
skaj të vendlindjes Lum,
apo çdo kujtim tonin hudhe,
lejove të gjitha t' i përbijë djalli,
edhe pse më thoshe " Pa ty nuk mundem,
se të dua tepër shumë?"...
Ti u gënjeve aq shumë
kur mendove se rreth teje sillet bota,
kjo botë ka ngritur e rrëzuar përdhe
mbretër, perandorë, gjeneralë,
ti u marrose e harrove fare
se kjo botë di të sillet në rrota,
e vjen një ditë e e humb kuptimin
edhe lutja para këmbëve " Më fal"!....
