Vitet në radhën e rëndomtë do të pluhurojnë kujtimin
E figurat do të na ndërrohen ngjashëm me lulet në stinë
Heej grua e çmendur, ti përsëri do ta thërrasësh verën
Që e ndalur me këmbë gjeli në lëkurën tënde të hollë
Ta pat ndezur etjen për mua, hej grua e çmendur, ti nesër
do ta shpalosh vetën me teh thike në kujtime
frymëmarrjes së ngritur në verë për një dashuri të vrarë
do të vdesësh e vetmuar me etjen të më prekësh mua
e të më marrësh me vete në gjethet e para të pranverës
Ajo grua kurrë s'të lindi
Prisja symbyllur të lindësh i zjarrtë
Pa i hapur sytë të fluturosh largësitë e qiellit
E të vish prapë të bësh gjumë mbi dritare
Ajo kurrë nuk ndodhi
Ajo grua kurrë s'të lindi
Tash të pres në prag të derës mjekër bardhë
E i përjetoj katër stinët vjet me radhë
Ja sesi lulëzon pjeshka në kodër mbi shtëpi
sesi gjelbëron shelgu me degë të lëshuara në ujë
e vetmisë së egër me atin e erës vjen muji
sesi lidh fryt molla te pusi me ujë të thartë
e duart e nënës që s'është më zgjaten t'i vjel
e rrobat e brendshme ende thahen në tel
vërej të gjitha pemët thahen në degë të tharë
bien përmbi rrënjë e s'ka kush t'i prek
ja tashmë bora ka mbuluar fusha e bjeshkë
unë ende të pres i mbyll sytë e hesht në etje
kopshtit njëqind vjet lëviz vetëm një breshkë
