Tek sa e lexoja me kureshtje çdo faqe të këtij vëllimi poetik “Jeta e censuruar” i Fran Tanushi-t një vëllim që i përket një standardi të lartë arkitektural letrar me një gdhendje tipike mjeshtërore me poezi të dalura nga gjëmimet, dhimbjet,vuajtjet e shkreptimat e penës se poetit ne fjalë ndaj në lexim e sipër të vargjeve jap gjykimin personal si lexues dhe njohës i autorit dhe vargjeve të tij aty ku mund të nxjerrim ekstrakte të veçanta nga çdo poezi veç e veç dhe të krijojmë mbresa e kujtime të bukura që terhjekin dhe të bëjnë për vete. Poeti Tanushi vërtetë ka një sens mediativ pozitiv, i cili përmes meditimit të tij m’bartë me vete mesazhe të caktuara me parime të qarta poetike ku të gjitha nuancat e tij i takojmë në zgjedhjen e vargut me ndërthurje reale me legjendën, modernen e mistiken, ndaj poeti asnjëherë nuk shkruan pa shtytjen e frymëzimit i cili na bënë edhe më tepër kureshtar ta ndjekim veprimtarin e tij letrare, i cili me paraqitjet e tij dinjitoze, epokale me ngjarje e personazhe gjithëpërfshirëse e që burojnë befasishëm nga shpirti i tij. Për të shpëtuar krijimtarinë-meditimet si dhe të gjitha ato çfarë i kishte për zemër të dalura nga imagjinata e tij.
(Tekstin e plotë mund ta lexoni të enjten në publikimin e shtypur të gazetës kombëtare “Bota sot” në Kosovë dhe diasporë)
