Fjala e bukur poetike rumune u gjurmua edhe në këto komunitete bashkëkohore. Në themelet e panteonit të modernitetit poetik rumun, një kontribut meritor dha edhe “babai” i madh që do ta quaja poezi moderne, në krye me poetin e famslëm Mihai Eminesku, i cili u pasua nga një grup poetësh si: Oktavian Goga, Gjeorgje Koshbuk, Tudor Argezi, Luçian Blaga, Nikita Stënesku, Angjel Dumbrëveanu, Marin Soresku... Në kuptimin femëror, vazhdimisht mbi bazën e këtij moderniteti poetik, në panteonin e letërsisë rumune veçanërisht, militon një brez i ri, me në krye Ana Blandina, Gabriela Melinesku, Florika Bud, Kamelia Radulian, Mariana Grigore, Beatriçe Silvia Soresku, Angela Kërcel, Kristina Sergjiesku, Ioana Boçilu, Camelia Marin, Florentina Elena Pop dhe të tjerë. Ky grup poetësh bashkëkohorë rumunë rindërton ndërtesën e modernitetit me kodifikime të reja poetike, në kuptimin e risive universale të fjalës së bukur.
Poezia femërore pohon identitetin e saj dhe dallimet e saj të pagabueshme e bëjnë atë një poezi të vërtetë dhe komplekse, nëpërmjet dominantëve të veçantë. Në lirikat e Florentinës ka më pak utopi dhe nuk ka përshkallëzime sarkastike, që përqafon realitetin në një ndjeshmëri që ndryshon të dhënat e dashurisë tokësore dhe besimit te Zoti. Poezia femërore apo mashkullore mbetet poezi në dallime strukturore. Është evidente se prej shekujsh ka ekzistuar një poezi tipike femërore, diçka që mund të dëshmohet nga prania dhe theksimi i një burrërie pragmatike, që ekziston në krijimin e disa emrave të njohur të poezisë rumune: „Shpirt i butë dhe dritë,/ Ti në jetë. ki durim/ Unë do të vë mbi ty,/ Të gjitha dhuratat e tua!”
Poezia është vokacioni origjinal i zonjës Florentina Elena Pop dhe lirizmi i saj është kthyer në një vlerë tipologjike të vazhdueshme. Vargjet e saj na ofrojnë harmoni dhe ekuilibër, një klasicizëm strukturor, përmes një poezie të vetëdijes së akteve ekzistenciale, pa impulse të mëdha dhe me projeksione të moderuara në imagjinare. Poezia e saj bëhet një orë rëre e ndërgjegjes e bazuar në një kujtesë dinamike që është gjithmonë në bazë, por që duhet të aktivizohet nga disa stimuj të menjëhershëm, si natyra, dielli, fusha, fushat, ngrica, stuhia dhe rrjedha. kujtime nga vendlindja e saj: „Rebele e lindur,/ Në këtë tokë të shitur,/ Errdhi për të sjellë / paqe në shpirt e në mendime./ Dhe ajo nuk do të heqë dorë,/ duke thënë me zë të lartë/ gjithçka që ndjen dhe dëshiron/ Qoftë ndryshimi i yt!”
Autorja i vëllimit “Një rebel i lindur”, duket se ka ardhur në botë për të sjellë gëzim e bukuri, për të na veshur shpirtin me mjaltin e fjalëve. Nëpërmjet bukurisë hyjnore të poezive të saj, Florentina Elena Pop përfiton simpatinë dhe admirimin e lexuesve, shkrimtarëve dhe adhuruesve. Drita, shpirti dhe dashuria janë subjekte kryesore të poezisë. Poezitë e saj përfaqësojnë një ishull paqeje dhe dashurie, gëzimi dhe lumturie, shpresash dhe ëndrrash, kurse mirazhi i poezisë së saj jep jetë: „Prek gjithmonë me shpirtin/ Gjithçka që të rrethon,/ Ndjeje... dëgjo natyrën,/ Thjesht mëso të jesh!!!”
Vargu i Florentinës, herë i butë, herë rebel, herë i sjellshëm, herë me thelbin në sipërfaqe, herë i fshehur, është i thellë, i rrumbullakët dhe i ndritshëm si një kokërr margaritari të ylbertë, me rrezatim, me tinguj dhe me jehona që të ngarkojnë energji hyjnore. Poezia e saj është ajo që ne duam dhe kërkojmë te njerëzit: diçka e ndritshme që na ndihmon të ndiejmë dhe të marrim frymë, diçka që na qetëson, na harmonizon, na frymëzon. E zgjuar dhe e pazakontë, tekstet e saj janë sentimentale, rrëfyese, të rrjedhshme, meditative dhe filozofike. Poetesha ka arritur një thjeshtësi të jashtëzakonshme, të aftë për bërthama të ndërlikuara kuptimore, në një muzikalitet të rrjedhshëm, të qartë dhe brilante: „Ti je thesari i jetës sime,/ Një dashuri pa kufi,/ Dhe një heshtje e veçantë/ më drejton drejt teje./ / Ti je zëri i rehatisë,/ Një dashuri e papërshkrueshme,/ Ti je drita e pritjes/ Qoftë gjithmonë e ndezur.”
Poezia është testamenti i jetës dhe i dashurisë. Vëllimi aktual ka një aromë delikate, që buron nga lirizmi cilësor që poeti ka përvetësuar dhe përsosur. Hyjnia e vërtetë gjendet në ligjet e materies që rregullojnë ekzistencën e Universit dhe bashkë me të, ekzistencën e njerëzimit me rrënjët e tij të shenjta. Një zgjerim kaq i shkëlqyer nuk është veçse një çertifikatë arritjeje: „E vërteta... edhe një herë,/ Në një botë tepër të harruar/ Kthehet në të tashmen/ Me talentin tim!/ / E vërteta... e paharruar,/ Por në zemër- mbyllur/ Erdhi të pëshpëriste/ Në veshin tim mjeshtëror.” Poema prezente nuk është gjë tjetër veçse një lule misri e jashtëzakonshme, që përpëlitet në hije përtej projeksionit të saj në përjetësi.
Florentina Elena Pop shquhet për reflektimin e saj të thellë. Natyra pjesëmarrëse ndryshon pikë referimi, dritat bëhen të përjetshme, heshtja dhe stuhia që përfshijnë humorin, janë po aq elementë të përbashkët me risinë që është supozimi në lumturinë e një akti sentimental: „Të mbaj në mendimet e mia dhe të kujtoj gjithmonë/ Si më shikoje gjithmonë/ Me butësi e durim.” Fjala poetike e zonjës Florentina Elena Pop fokusohet në disa zona që ndodhen në afërsinë ekzistenciale dhe përtej saj, nga ku nxirren të gjitha të dhënat e nevojshme për një idealizëm të sinqertë, për një formë tradicionalizmi, realizmi, romantizmi dhe autenticiteti: „Një frymë e Drita/ Se shtrirë mbi ty,/ Kopshti yt do të lulëzojë/ Do të zotërosh dritën e tij!
Poetesha rumune shkruan për shpirtin e butë, për dashurinë, për një petal lulesh, për qiellin, diellin dhe retë që kërcejnë, për dëshirat, për gëzimin, për trëndafilin që lulëzon, për fushat me mjegull, për vetminë, për një mall të çmendur, për Zotin: „Ti je thesari i jetës sime,/ Një dashuri e pakufishme,/ Dhe një heshtje e veçantë/ Më drejton drejt teje./ Ti je zëri i ngushëllimit,/ Një dashuri e papërshkrueshme,/ Ti je drita e pritjes/ Qoftë të jetë gjithmonë i ndezur.” Poezitë e zonjës Florentina Elena Pop shquhen për sinqeritetin e fjalës, për lirikën e thellë e të kthjellët që përmbajnë: „Kur dashuria absolute/ Do të mbretërojë në këtë tokë/ Do të ketë paqe kudo.../ Edhe në zemra, edhe në mendje.”
Poezia e Florentinës është një hapje drejt bukurisë, thellësisë, risisë dhe hyjnisë. Ajo bën përshtypje me retorikën e saj dhe risinë e vargjeve të saj. Poezia e saj shquhet për vendndodhjen e saj si në botë ashtu edhe në universin e brendshëm. Florentina Elena Pop na ofron një dhuratë të bukur për freskinë e shpirtit. Poeti është profeti që hap portat e parajsës dhe poezia e vërtetë fillimisht lind në frymën hyjnore, pastaj zbret në perandorinë e muzave dhe mund të pushtohet vetëm nga ata që janë të destinuar për pavdekësi.
Florentina Elena Pop vjen para nesh me një zë të dalluar, kurse poezia e saj nuk lind nga dhimbja, por nga gjendja e kërkimit, e shndërrimit të së pamundurës në të mundshme, nga etja për monolog në një kohë dialogu të pamundur. Florentina shpërndan mesazhe, detaje për jetën, në të cilat trazohet bota njerëzore e meditimeve të universit lirik. Ajo na ofron tekste të ndjeshme dhe të thella përmes autenticitetit dhe sinqeritetit të shprehjes së emocioneve në një regjistër stilistik të zgjedhur. Për të rregulluar vendin e saj në bashkëkohësi, mund ta bashkojmë atë mes poetëve që i japin një pamje të re lirizmit rumun.
Poezitë e Florentinës kanë diçka hyjnore dhe misterioze në përmbajtjen e tyre. Duke përdorur shprehjen shpirt, autori i këtyre vargjeve hyn me sukses në botën magjike të fjalëve, duke hapur portat e Parajsës me një “këmishë gazmore”. Dashuria dhe pavdekësia fshihen në tekstet e tij. Ajo është një ëndërrimtare e ndjeshme, sublime dhe e sjellshme. Poezia është stina e pestë në të cilën pranvera përzihet me të gjitha lulet, puthjet dhe ndjenjat. Këtu është një mesazh i pastër për hyjninë! Njerëzit e mirë janë si engjëjt. Çdo ditë e jetës së tyre është një dhuratë nga Zoti. Bota e Florentinës është bota e poezisë, bota e shpirtit të hapur. Vargjet e saj kërkojnë shenjtorë dhe martirë që shihen jo vetëm si do relike për t'u adhuruar.
Cila është bukuria hyjnore në poezinë e Florentinës Elena Pop? Është mjalti i shpirtit, shpirti i fjalëve dhe sharmi i tyre. Viktor Eftimiu, një shkrimtar i famshëm rumun me origjinë shqiptare, ka thënë në Magjinë e fjalëve (1942): „Nuk mund ta dërgosh librin të luftosh i vetëm, siç u dërgua ushtari rumun në vitin 1916. I duhet artileria e madhe e prestigjit kombëtar, mitralozat e reklamës, çimentoja e vazhdimësisë, urat e harkuara që lidhin bregun me breg, njeriun me njeriun, njerëzit me njerëzit.” Herë pas here, rima është buzëqeshja e vargut. Nuk duhet t'ua lëmë bukurinë vetëm artistëve, moralin fetar priftërinjve dhe ushtrimin e drejtësisë vetëm juristëve.
Jeta kalon dhe fjalët mbeten. Autorja na vjen përmes rrugës magjike të frymëzimit. Mirazhi i poezisë i jep jetë dhe fuqi, të drejtë qytetarie, çdo lloj arti. Vargu i Florentinës është i thellë, i rrumbullakët dhe i ndritshëm si një kokërr margaritari, me ylber e tradita, me tinguj e jehonë: „Erdhën në këtë tokë/ Të të mësojnë se çfarë është dashuria/ Dhe vetëm me një mendim të thjeshtë/ Duke aktivizuar lumturinë tënde.” Cilat janë kodet artistike të poetes Florentina Elena Pop?
Koncepti i afirmimit të gjuhës së bukur poetike bëhet fenomen dhe domosdoshmëri shpirtërore, jo vetëm e krijuesve, por edhe e lexuesve anembanë planetit. Kjo domosdoshmëri e ka misterin e saj në nënvetëdijen e sotme, e cila në tërësinë e saj ka shtresëzimin kultivues në gjuhën e shpirtit krijues, që vjen si një jehonë bashkimi. Që nga kohërat e lashta, poeti ka sjellë dhurata hyjnore për njerëzimin në të gjithë botën. Fjala poetike, më shumë se çdo artikulim tjetër komunikues, arriti të deshifrojë ndjenjat njerëzore, në universalitetin e tyre, përmes konotacionit të fjalëve: Vetëm dashuria na shpëton: „Të gjejmë veten,/ Ne kemi humbur qenien tonë./ Kemi krijuar vetëm luftë./ Luftë në botë e në shpirt,/ Luftë mes zemrës dhe qenies,/ Luftë në besimin tonë,/ Luftë mes qenies dhe qenies së gjallë!”
Poetesha shkruan për shpirtin e butë, për dashurinë, për një petal lulesh, për qiellin, diellin dhe retë që kërcejnë, për dëshirat, për gëzimin, për trëndafilin që lulëzon, për fushat me mjegull, për vetminë, për një mall të çmendur, për Zotin: „Ti je thesari i jetës sime,/ Një dashuri e pakufishme,/ Dhe një heshtje e veçantë/ Më drejton drejt teje./ Ti je zëri i ngushëllimit,/ Një dashuri e papërshkrueshme,/ Ti je drita e pritjes/ Qoftë të jetë gjithmonë i ndezur. Poezitë e zonjës Florentina Elena Pop shquhen për sinqeritetin e fjalës, për lirikën e thellë e të kthjellët që përmbajnë: „Kur dashuria absolute
Ai do të mbretërojë në këtë tokë/ Do të ketë paqe kudo.../ Dhe në zemra dhe në mendje.”
Poezia e Florentinës është një hapje drejt bukurisë, thellësisë, risisë dhe hyjnisë. Ajo bën përshtypje me retorikën e saj dhe risinë e vargjeve të saj. Poezia e tij shquhet për vendndodhjen e saj si në botë ashtu edhe në universin e brendshëm. Florentina Elena Pop na ofron një dhuratë të bukur për freskimin e shpirtit. Poeti është profeti që hap portat e parajsës dhe poezia e vërtetë fillimisht lind në frymën hyjnore, pastaj zbret në perandorinë e muzave dhe mund të pushtohet vetëm nga ata që janë të destinuar për pavdekësi.
Florentina Elena Pop është shndërruar në një zë të dalluar të lirikës rumune. Poezia e saj nuk lind nga dhimbja, por nga gjendja e kërkimit, e shndërrimit të së pamundurës në të mundshme, nga etja për monolog në një kohë dialogu të pamundur. Florentina shpërndan mesazhe, detaje për jetën, në të cilat trazohet bota njerëzore, përveç meditimeve të universit lirik. Ajo na ofron tekste të ndjeshme dhe të thella përmes autenticitetit dhe sinqeritetit të shprehjes së emocioneve në një regjistër stilistik të zgjedhur. Për të rregulluar vendin e saj në bashkëkohësi, mund ta bashkojmë atë mes poetëve që i japin një pamje të re lirizmit rumun.
Poezitë e Florentinës kanë diçka hyjnore dhe misterioze në përmbajtjen e tyre. Duke përdorur shprehjen shpirt, autori i këtyre vargjeve hyn me sukses në botën magjike të fjalëve, duke hapur portat e Parajsës me një “këmishë gazmore”. Dashuria dhe pavdekësia fshihen në tekstet e tij. Ajo është një ëndërrimtare e ndjeshme, sublime dhe e sjellshme. Poezia është stina e pestë në të cilën pranvera përzihet me të gjitha lulet, puthjet dhe ndjenjat. Këtu është një mesazh i pastër për hyjninë! Njerëzit e mirë janë si engjëjt. Çdo ditë e jetës së tyre është një dhuratë nga Zoti. Bota e Florentinës është bota e poezisë, bota e shpirtit të hapur.
Jeta kalon dhe fjalët mbeten. Autorja na vjen përmes rrugës magjike të frymëzimit. Mirazhi i poezisë i jep jetë dhe fuqi, të drejtë qytetarie, çdo lloj arti. Vargu i Florentinës është i thellë, i rrumbullakët dhe i ndritshëm si një kokërr margaritari me ylber e tradita, me tinguj e jehonë: Erdhën në këtë tokë/ Të të mësojnë se çfarë është dashuria/ Dhe vetëm me një mendim të thjeshtë/ Duke aktivizuar lumturinë tënde.” Cilat janë kodet artistike të poetes Florentina Elena Pop?
Koncepti i afirmimit të gjuhës së bukur poetike bëhet fenomen dhe domosdoshmëri shpirtërore, jo vetëm e krijuesve, por edhe e lexuesve anembanë planetit. Kjo domosdoshmëri e ka misterin e saj në nënvetëdijen e sotme, e cila në tërësinë e saj ka shtresëzimin kultivues në gjuhën e shpirtit krijues, që vjen si një jehonë bashkimi. Që nga kohërat e lashta, poeti ka sjellë dhurata hyjnore për njerëzimin në të gjithë botën. Fjala poetike, më shumë se çdo artikulim tjetër komunikues, arriti të deshifrojë ndjenjat njerëzore, në universalitetin e tyre, përmes konotacionit të fjalëve: Vetëm dashuria na shpëton: „Të gjejmë veten,/ Ne kemi humbur qenien tonë./ Kemi krijuar vetëm luftë./ Luftë në botë e në shpirt,/ Luftë mes zemrës dhe qenies,/ Luftë në besimin tonë,/ Luftë mes qenies dhe qenies së gjallë!”
Në këto kodifikime të disa risive moderne, të shprehura poetikisht nga Florentina Elena Pop, ka vargje autentike në përmbajtje dhe universale në kozmopolitizëm. Si në një film estetik, pashë në poezitë e saj një fjali që përcakton Luis Brilante: Estetika është e qartë, e drejtpërdrejtë dhe e papërcaktuar, si dashuria, si shija e një fruti, si uji. Poezinë e ndiejmë njësoj si e ndiejmë afërsinë e gruas apo aromën e maleve apo të thellësive të detit. Poezia e Florentinës është një hapje drejt bukurisë, thellësisë, risisë dhe hyjnisë. Ajo bën përshtypje me retorikën e saj dhe risinë e vargjeve të saj. Poezia e tij shquhet për vendndodhjen e saj si në botë ashtu edhe në universin e brendshëm. Nostalgjia e autores është e qetë. Intensiteti i ndjenjave është i jashtëzakonshëm. Florentina Elena Pop nuk është poetja e heshtjes apo e habisë. Ajo është poetja e dashurisë, poetja e Zotit, poetja e shpirtit dhe poetja e një dhuntie hyjnore me aromë rumune dhe arbërore.
