Vëlla i dashur, plagët që u hapen në zemrat tona të thyera që ike T’i në rrugën pa kthim nuk shërohen – nuk mbyllen kurrë sytë tanë të përlotur e zemrat e lënduara për ty e kanë humbur gëzimin që na dhuroje T’i.
T’i ishe drita e syrit tonë, T’i ishe pjesë e jetës sonë, Vdekja jote na dogji dhe na përvëloi zemrat.
Jetën na e ndryshove, u mbush me errësirë. Dhe pa dritën e syve të tu nuk po mund të dalim nga terri i jetës t’i kthehemi ardhmërisë. Kujtimi për ty vjen sa herë që lind dielli e errët nata, malli për ty djeg e përvëlon.
Të kujton me dashuri: babai Zeneli, nëna Fatimja, vëllezërit Muhejdini, Naimi, Bekimi, Nexhmedini, si dhe motra Rukmania, kunatat Miradia, Hysnia, Lulja e Vlora, si dhe nipat e mbesat dhe mbarë familja Morinaj nga Baica e Istogut dhe Estavayer – Le – Lac Zvicër.
