Më të shqetësuar ishin ata që do të ngryseshin në shtëpitë e tyre. Shumicës nuk ua merrte mendja të lëviznin, sepse nuk e dinin çka i priste. Frika nga e panjohura i alarmonte t'ia mbathnin nga sytë këmbët, por gravitacioni i vendit i mbërthente. Dikur kalimtarët u rralluan, shitoret u mbyllën. Ende pa perënduar dielli nisën të lëshoheshin perdet. Qyteti mbështillej me zhguallin e vet të padukshëm. Befasisht pllakosi një shurdhëri e pazakonshme.
Në vendbanimin e dy rrokaqiejve, pas vajtje-ardhjeve të dendura të paradites, rrallëkush lëvizte nëpër trotuare. Rruga kryesore e gjerë, që ditë më parë mezi i kapërdinte kolonat e veturave, të hante me zbrazësinë e vet.
- Do t’ju vrasim të gjithëve. Fëmijët do t’jua therim, gratë do t’jua çnjerëzojmë, - çirrej një i dehur skaj trotuarit, duke u kalamendur.
Askush nuk e kuptoi nga mbiu i dehuri në trotuar me paralajmërimin ogurzi.
Kalimtarëve ua ngjethte shtatin çirrja e burrit të bëshëm, rreth të pesëdhjetave me mjekër të zezë, të pistë, e leshrat e lëshuar mbi supe. Uniforma e ushtarakut serb pa grada i rrinte ngjeshur në trupin e majmur, kapela me zhgjyrç ia mbulonte tepën e kresë. Jargët i mbeteshin nëpër mjekrën e zezë, të dendur. Ecte me këmbët zvarrë, duke u përpjekur të mbante drejtpeshimin, por gjithnjë anohej sa gati rrëzohej. Kalimtarët e vonuar me t'iu afruar, i shmangeshin, disa dilnin në anën tjetër të trotuarit.
Ai përpiqej t’i kapte njerëzit në supe, zgjaste dorën t’i mbërthente, u shkonte prapa, por ata shpejtonin hapin, apo e shikonin me pështirosje duke vazhduar tutje.
I dehuri vazhdonte të çirrej telallçe: - Foshnjat do t’i shkojmë në thikë. Nuk e dini çka ju pret,- ia dha edhe një batutë kërcënimi para se ta nxirrte nga xhepi shishen e rakisë që e vuri në buzë, ku mezi shquhej kufiri në mes të mustaqeve e mjekrës.
Ndonjëri nga kalimtarët e kthente edhe një herë kokën prapa sikur donte ta fiksonte në kujtesë pijanecin. Ushtaraku pa grada e kapte shikimin e kalimtarit derisa rrëkëllente rakinë:
-Ç’i ke hapur sytë si viç? - i hakërrohej.
-Ia mbathën miqtë tuaj ndërkombëtarë me makinat e portokallta, ë? U lanë vetëm? Në fyt do t’ju therim, një nga një, - dhe bënte shenjen e prerjes në fyt, duke lëshuar pasthirrma të grahmave të fundit.
Gruaja e re, rreth të tridhjetave, me flokë të zbërdhulur, në ngjyrë mjalti të çelur, me dy kalamajtë për dore, njëri gjashtë vjeç e tjetri katër, kthehej nga qendra tregtare, duke nxituar trotuarit si ta ndiqnin djajtë. Dy qese me zarzavate ia rëndonin duart. Fëmijët e shihnin me interesim të dehurin që qelbej raki kumbulle e qepë, pa e kuptuar gjuhën e tij. I vogli e shtrëngonte ariun e sapo blerë sikur donte ta mbronte nga pijaneci. I madh e futi në xhep “Ferrarin” e kromuar që sapo ia bleu e ëma.
–Mami, mami, çka thotë ky xhaxhi i pistë? - përpiqej të kapte kuptimin e fjalëve të të dehurit, i madhi. Nëna nuk i kthente përgjigjen. Vogëlushi ia përsëriti pyetjen, por prapë nuk mori përgjigje.
Gruaja e shqetësuar nisi të ecte më shpejt, gati sa nuk vraponte. Fëmijët i tërhiqte zvarrë, duke i detyruar ta ndiqnin hapin e saj.
- Kalamajtë tuaj do t’i therim si qengjat! - iu drejtua gruas. Ajo për një çast shtangu, ndërsa ua shtrëngonte duart të dashurve të vet.
Pijaneci e kapi hutimin e gruas, prandaj u përpoq ta zinte për dore. Krahu i mbeti pezull, në ajër, sepse ajo iku e llahtarisur me fëmijët për dore, duke u futur në hyrjen e banesave si pa kokë.
Gruas së re refreni kërcënues nuk i shqitej nga mendja as më vonë. E kujtoi edhe kur e mbylli derën e apartamentit dy herë me çelës, duke e përforcuar me zinxhir e me ngujoren e hekurt prapa. Mjekja Dritë, sikurse e njihnin të gjithë banorët e godinës, jetonte me dy fëmijë në një apartament. Klinikën private që e hapi me një koleg, pasi e dëbuan nga puna, e mbylli dje me dry. Sot nuk vajti fare në punë, ashtu u morën vesh me kolegun. Burri i mbeti në qytetin e lindjes, ku e varrosi para disa ditësh babanë. Mezi u morën vesh me telefon. Ai s’vinte dot, rrugët u mbyllën. Askush s'mund të dilte as të hynte në asnjë qytet të vendit. Shqetësimi i saj rritej.
"Ku e gjeti plaku kohën të vdiste?", ia përshkoi kokën një pyetje pezull, megjithëse zemërimi në burrin që nuk u kthye i mbeti në cepat e trurit.
Mjekja e pa nga dritarja të dehurin në të njëjtën pozitë në trotuar: kalamendej e nuk binte. “Sigurisht e përsëriste refrenin ogurzi”, i tha vetes, ndërsa hiqte pardesynë. Rregulloi vazon e lules në dritare, duke hedhur edhe një herë shikimin përtej. Donte të hapte dritaren që të hynte ajri i freskët, por druante nga shikimi i të dehurit, me krismat e kanatave të dritares do t'ia tërhiqte vëmendjen. Prandaj hoqi dorë nga hapja e dritareve. Muzgu po e mbyllte horizontin.
Agoni, çuni gjashtëvjeçar, sikur ta ndiente frikën e nënës, e cila në një situatë fërgëlloi nga ajri i freskët i dhomës apo nga nata që po vinte, e pyeti:
- Kur do të kthehet babi?
-Nesër, zemër, nesër.
- Nuk dua nesër! Pse nuk erdhi sot? - ndërhyri përvajshëm i vogli, Asdreni. Nëna nuk i ktheu përgjigje.
Asaj nuk i shqitej nga mendja kërcënimi i rezervistit me leshra të pistë. I druante pabesisë së natës, po aq sa i druante policit tjetër rezervist që banonte një hyrje më tutje. Se si iu kujtua pas kërcënimit të të dehurit. Me të rrallë, kur ndesheshin në trotuar, ai e shikonte me pafytyrësi e urrejtje, ajo i shmangej gjithnjë. Burrit ia tha disa herë: “Seç më ngjall krupën ky burrë me uniformë”.
Në kuzhinën e vogël ngjitur më dhomën e ditës nisi të përgatiste darkën. Televizioni jepte emisione të zakonshme. Priteshin lajmet qendrore, sidomos ajo priste një deklaratë të rëndësishme që do ta njoftonte opinionin për fillimin e bombardimeve. Fëmijët, të shtrirë në dysheme, nisën t'u kushtoheshin lodrave, pavarësisht nga njëri-tjetri. Agoni luante luftash me ushtarët e plastikës, makinën e kromuar “Ferrari” e mbante ngjitur me ushtarët, Asdreni shtrëngonte ariun e vogël, duke ia përkëdhelur pushin e qimeve. Nëna nxitonte të bënte darkën. Ajo u druhej dhe i priste me padurim fluturimet e aeroplanëve të NATO-s mbi qytet, por më parë donte që të vegjlit t'i vinte në gjumë. Ata mund të trembeshin nga shpërthimet. Drita e zbehtë e televizorit reflektonte në një kornizë me portretin e dy kalamajve, nënës e babit, në vitrinën e sallonit. Në fotografinë familjare rrezatonin lumturi, babai dukej disi i zymtë, ose drita e aparatit të fotografit e kishte detyruar të rrudhte vetulla e të picërronte sytë.
Ajo u përpoq edhe një herë ta merrte në telefon burrin, por nuk pati sukses. Linjat nuk punonin fare. Nga zemërimi donte ta përplaste kufjen, por i druante reagimit të fëmijëve që do të frikësoheshin. Mbylli dritën e ballkonit dhe shikoi nga dritarja në errësirë. Psherëtiu thellë, pastaj iu kthye përgatitjes së tryezës për darkë.
