Në verën e nxehtë të vitit të largët 19O2, Benito (Duçe) Mussolini si 2O vjeçar së bashku me shumë bashkëmoshatar ose të rinj nga Italia, për shkaqe të ndryshme sociale, politike dhe ekonomike, kishte emigruar në Zvicër, ku dikur me vonë në Universitetin e njohur të Lozanës (Lausanne) i kishte regjistruar studimet universitare ose akademike në fushën e filozofisë dhe politologjisë (shkencave politike) në klasën ose shkollën e njohur të profesorëve dhe dijetarëve të shquar si Vilfried Paret, Pasquale Boninsëgen dhe të tjerë.
Ndërkohë që e kishin dehur, fascinuar dhe impresionuar aq shumë shkrimet ose veprat shkencore ose infulencuese të Friedtich Nietzsches, Xhorxh Sorellit, Gustav Le Bonit, Hernri (Onry) Bergsonit, Çarls Darvinit, M. Stiernerit etj.
Ndonëse, nga jeta dhe qëndrimi i tij si emigrant ose refugjat italian në Zvicër, Duçeja kishte mësuar bukur shumë.
I kishin bërë përshtypje të madhe fjalët ose ligjërimet e njohura universitare ose akademike të profesorëve të tij, tek kishin thënë dikur:" Pavarësisht forcës (fuqisë) ose madhësisë historike, tokësore ose gjeografike të vendit të origjinës, si dhe të kapacitetit ose potencialit të personit ose indivit, autoriteti dhe prestigji i përgjithshëm në mërgim ose emigracion, shpeshherë matët ose peshohet me vlerën shpërpjesëtuare të gurit të luajtur ose lëvizur nga vendi. Pavarësisht vlerës, kualitetit dhe përbërjes së gurit.
Kështu që në vitin 19O4, Mussolini e kishte lëshuar (braktisur) Zvicrën, për t'u kthyer në atdheun ose vendlindjen e tij, në Itali ku e kishte filluar punën si gazetar dhe profesor i gjuhës dhe letërsisë frënge.
Ndërkaq, në vitin 1911, Italia i kishte shpallur luftë Turqisë, të cilën asokohe e kishin kundërshtuar Mussolini së bashku Matteotin dhe anëtarët tjerë të partisë socialiste të Italisë, të cilët asokohe ishin arrestuar dhe burgosur për "propagandë pacifiste'-kundër luftës së Italisë me Turqinë etj.
Por, ia që ngjarjet ose zhvillimet e përgjithshme në frontin e luftës italo-turke, ato në Ballkan, Afrikën Veriore, Tirolin Jugorë dhe gjithandej, së bashku me luksin ose ekstravagancën e tepruar të pushtetit ose mbretërisë italiane nën Viktor Emanuelin III: E kishin bërë Duçen (Mussolinin) të ndërronte mend, si dhe të ndryshonte kursin ose qëndrimet e tij politike nga një socialist i majtë dhe pacifist, në ultranacionalist radikal ose ekstremist.
Se këndejmi, në kuadër të "traktatit" ose "marrëveshjes" së njohur të Luteranit me 11 shkurt të vitit 1929, Benito Mussolini do ia arrinte që të mirrej vesh me Vatikanin lidhur me raportet e pasqaruara me Mbretërinë e Italisë që datonin nga viti 187O, kur kishte ndodhur edhe Koncili i Parë i Vatikanit së bashku me heqjen ose eliminimin e dogmave të ndryshme kishtare ose eshatologjike mbi "papët e pagabuar" ose "engjëllor" etj.
Kishte rënë poshtë edhe predikti i njohur enciklik ose antifashist i Papa Piut XIII me titull "Non abbiamo bisogno" etj.
Ndërkohë që Viktor Emanueli dhe qeveria e tij, kishin qenë vetëm kukulla ose kuaj trojan para fuqisë, pushtetit dhe autoritetit të jashtëzakonshëm ushtarak dhe politik të Benito (Duçe) Mussolinit dhe "f. d. combatimentove" të tij.
Në këtë mënyrë, në imagjinatat ose fantazitë e njohura shtetërore, nacionale, politike, ushtarake, historike dhe gjeografike të Benito Mussolinit: Italia e re (nën Duçen)-do duhej të ishte pasardhëse ose trashëgimtare e vërtetë dhe e drejtpërdrejt e ish Perandorisë së Romës në Antikë.
Asokohe ishte fuqizuar edhe banka italiane "Banka d'Italia" së bashku me Institutin e njohur për Rikonstruktimin ose Rimëkëmbjen Industriale ("Instituto per la Riconstrucione Industriale) të Italisë dhe kështu me radhë.
I kujtohej shpesh edhe historia e njohur mbi Farnz Josphin (Franc Jozefin)-mbretin ose perandorin e njohur të Austro Hungarisë, i cili thuhet se e kishte humbur pushtetin dhe mbretërinë e tij për shkak të luftërave ose konflikteve të ndryshme në planin e brendshëm familjarë, si dhe në planin e jashtëm ndërkombëtar.
Kështu që pas luftërash ose konfliktesh të vazhdueshme brenda llojit me vëllain e tij mbret ose perandorë të fuqishëm: Vëllai me i vogël i Franc Jozefit, Maksimiliani (Maximilian)- dikur iku ose emigroi në Meksikën e largët, ku e gjeti vdekjen si lider i revolucionit meksikan nga anarkistët e ndryshëm në luftën qytetare ose revolucionin e njohur ushtarak dhe politikë në Meksikë.
Dikur me vonë, Franz Josefit iu vran edhe djalin i tij Rudolfi, Franz Ferdinandi së bashku me renë (nusën) e tij, me atentat klasik në Sarajevë.
Ndërkohë që luksi, skandalet ose aferat e ndrydhmë të princeshës Sisi (princeshës së bukur, tunduese, emocionale, temperamente dhe ekstravagante nga Vjena e Austrisë)-me Andrash Agoshtonin e Hungarisë dhe kështu me radhë...Thuhet se çuan deri në shpërbërjen ose shkatërrimin e përgjithshëm dhe përfundimtar të "Dinastisë së Habsburgëve" dhe Perandorisë së Madhe të Austrohungarisë.
Aty ishin edhe "martesat e famshme" të Maria Luizes me Napoleon Bonapartën, të princeshes së bukur Leppholdine me princin portugez, Don Pedro në Brazil, ku u kurorëzua si mbretëreshë e Brazlit, Maria Tereza si regente e Napolit dhe Sicilisë, Maria Clementines etj.
Ndonëse, Austrisë dhe Gjermanisë nga Rusia, Serbia dhe vendet e ndryshme anëtare të "Antantës së Madhe", asokohe iu imponua Lufta e Parë Botërore (1914-1918) së bashku me diktatet e njohura "urbi et orbi" të "Traktatit të Versajës"( 1919), të cilat zaten e shkaktuan edhe Luftën e Dytë Botërore. Nejse!
Gjatë luftës në Abisini (Etiopia e sotme) dhe Afrikën e Veriut, ku si piltot të Flotës ajrore të Italisë kishin marrur pjesë edhe dy djemt (bijtë) e Muslonnit: Vitorio dhe Bruno Mussolini (njëri 19 dhe tjetri 18 vjeçarë!): Duçeja (Musolini) -pos mobilizmit masiv ushtarak ose luftarak, e kishte shpallur ose dekretuar donacionin masivë të meshkujve dhe femrave (grave) italiane për të ndihmuar dhe financuar luftën, ku asokohe ishin mbledhur ose grumbulluar me mijëra tonelata ari, argjent, diamante, xhevahire, safire ose rubine të ndryshme për shtetin dhe ushtrinë e Italisë. Plus nataliteti i lartë etj.
Ndonëse edhe vet Lideri ose Führeri i Gjermanise (Adolf Hitler) asokohe kishte shprehur respekt dhe admirim të posaçëm ndaj Benito (Duçe) Mussolinit, duke u shprehur se figurat ose personalitet e jashtëzakonshme si Benito Mussolini lindin njëherë gjatë shekujve dhe epokave!
Në anën tjetër ndërkaq, soldateska (ushtria) e fuqishme gjermane, në disa raste u kishin dalur zot Mussolinit dhe ushtrisë italiane në luftërat ose betejat e njohura në Etiopi (Abisini), Libi, El Alamei ose Afrikën Veriore (përmes trupave ushtarake gjermane të komabduara nga eskspert, strateg ose gjeneral-marëshall të njohur gjerman si Rommel, Manstein, Keitel, Jordi, Dönitz, Raeder etj.), në Greqi dhe gjithandej.
Përderisa Führeri dhe Duçëja kishin vendosur të inkursiononin ose intervenonin bashkë ushtarakisht (në favor të gjeneralit Franco) në luftën e Spanjës etj.
Në kohën e Duçes dhe Führerit u bë bashkimi shtetror dhe nacional i shqiptarëve. U krijua ose formua Shqipëria Natyrale dhe Etnike (1939-1945).
Edhe "unioni personal" në mes Shqipërisë dhe Italisë, thonë se u bë nga droja ose frika e italianëve për rënien e Shqipërisë dhe shqiptarëve nën sundimin ose ndikimin turk, grek, ruso-serb dhe të tjerëve.
Ndryshe nga kjo, nepër filma, kinema, në riadio-televizion, nëpër gazeta të ndryshme, libra, romane ose litëratura të stisura dhe kamufluara socrealiste, proletare, kominterniste, informbiroiste, internacionaliste, komuno- pansllaviste dhe të tjera; na ka rastisur të shohim, dëgjojmë dhe lexojmë shpesh mbi "epikën" dhe "heroikën e pashoqe" të "partizanëve" të Titos, Stalinit, Zhukovit dhe komandantëve ose komisarëve të tjerë politik ose ushtarak -kundër ushtrisë së fuqishme gjermane të Führerit (Dritë Pastë!) dhe asaj italiane të Benito Musolinit ose forcave të tjera aleate në kuadër të "Paktit të Çeliktë" - gjatë Luftës së Dyte Botërore.
Madje, edhe për shumë trille, stisje, gënjeshtra, spekulime (mashtrime) ose broçkulla të ngjashme dogmatike dhe tepër lajkatare ose demagogjike nga aparati i njohur mashtrues ose propagandistik i sistemëve (regjimëve) të dikurshme diktatoriale dhe komunopansllaviste në Beograd, Moskë, etj.
Në këtë kontekst të mësipërm agjitues ose propagandistik, të njohura gjithashtu janë edhe praktikat dhe teoritë e ndryshme luftarake ose ushtarake, gjegjësisht, doktrinat, teoritë dhe karaktersitikat e njohura të luftërave të ndryshme politike, ushtarake, speciale, subverzive, diverzive, psikologjike, propagandistike, ideologjike etj.
Duke menduar dhe reflektuar këtu për pak çaste në " konceptet", teoritë , praktikat ose "doktrinat" (indoktrinat) e ndryshme politike, ushtarake, ideologjike dhe të tjera të Stalinit, Hrushçovit, Brezhnjevit, Kulikovit, Zhukovit, Justinovit, Sokolovit, Jazovit, Andropovit, Titos, Rankovicit, Pijades, Kardelit, Raif Dizdareviçit, Kadijeviçit, Ljubiçiçit, Dollancit etj...Kur "partizanët e tyre -fitonin gjithëmonë kundër gjermanëve"!!!
Por
Siç dihet, sulmi (marshimi) ose ofensiva e përgjithshme e ushtrisë së fuqishme gjermane kundër ish Jugosllavisë, do të fillonte me rastin e bombardimeve masive të Beogradit nga ana e forcave ajrore dhe atyre artilerike të Reichsverit të fuqishëm gjerman dhe forcave të tjera aleate, me 4 prill te vitit 1941.
Duke shënuar në këtë mënyrë edhe fillimin e fundit, respektivisht, nënshtrimin dhe kapitullimin e të të ashtuquajtures "armatës partizane" të Titos etj.- përballë makinerisë së fuqishme ushtarake të Gjermanisë brenda një periudhe të shkurtër ose rekorde e cila do zgjas vetëm njëmbëdhjetë ( 11 ) ditë. Asnjë ditë me shumë.
Kështu me 9 prill të vitit të lartpërmendur 1941, nga forcat e fuqishme gjermane do të pushtohen Nishi dhe Shkupi, me 1O prill Zagrebi, me 12 prill Lubjana, me 13 prill Beogradi, me 14 prill Sarajeva, me 17 prill Dubrovniku, Prishtina, Podgorica dhe kështu me radhë...
Në duart e ushtrisë së fuqishme gjermane, njëra pas tjetrës do bien si kulla prej letre dhe do pushtohen qytetet, vendbanimet ose hapësirat e tëra (të përgjithshme) të Jugosllavisë së dikurshme.
Në këtë frymë të përgjithshme nënshtrese dhe kapitulluese, me 17 prill të vitit 1941, A. Cincar - Markoviç dhe gjenerali serb, R. Jankoviç, si të deleguar ose të autorizuar të posaçëm dhe të plotfuqishëm të ushtrisë (armatës) dhe pushtetit të atëhershëm jugosllav, në Shtabin e Përgjithshëm Komandues të Ushtrisë së Dytë Gjermane, asokohe do e nënshkruajnë kapitullimin e përgjithshëm dhe të pakusht të Jugosllavisë.
Në këtë prizëm, udhëheqësi i atëhershëm populist ose nacionalist i Kroacisë, Ante Paveliç me ndihmën e "Reichut të Tretë Gjerman" si dhe regjimit të Musolinit, do e ngrisin dhe themelojnë "shtetin e pavarur kroat ( lëxo: Neovisna Drzhava Hrvatske- NDH) me seli ne Zagreb, të cilit dikur me vonë do i bashkangjitët edhe një pjesë e konsiderueshme e Herceg Bosnjës, Dalmacisë, Istrias (Istrës), Trogirit, Zagorjes, Mexhimurjes, Sllavonisë, Baranjes, Vojvodinës etj.
Kroacia asokohe ishte deri në Zemun ose Novi Beograd.
Mos të flasim kësaj radhe mbi depërtimet dhe marshimet e fuqishme dhe truimfale të soldateskës (ushtrisë) së fuqishme gjermane pothuajse në të gjitha hapësirat, territoret, vendbanimet ose qytetet me të rëndësishme ose kryesore të ish Bashkimit Sovjetik- gjatë Luftës së Botërore. Respektivisht, për kapitullimin dhe dezertimet masivë të ushtrisë së kuqe rusosovjetike- përballë makinerisë së njohur luftarake ose ushtarake të Gjermanisë, pothuajse në të gjitha fushat ose frontët e mundshme të luftës.
Kjo, deri me ardhjen në ndihmë të forcave të njohura të "koalicionit të madh antihitlerian" ( kryesisht forcave anglo-amerikane), të cilat asokohe i shpëtuan rusët dhe të tjerët nga pushtimi dhe invazioni total i soldateskës së fuqishme gjermane.
Ndryshe nga kjo, pas të të ashtuquajturit "unionit personal" në mes Shqipërisë dhe Italisë, gjegjësisht, "okupimit të sofistikuar" të Shqipërisë nga ana e Benitto Musolinit, Viktor Emanuelit dhe brigadave të njohura italian, me 7 prill të vitit 1939: Gjate viteve pasuese 1941, 1942, 1943 etj., në formë " shembujsh" ose "modelesh" të ndryshme serbo-jugosllave, përkatësisht, ne formë lufte dhe rezistence të armatosur, apo, lëvizjeje të njohur nacionalçlirimtare dhe patriotike të popullit shqiptarë- kundër pushtimit të mësipërm italian etj. Me sugjerimet dhe instruksionet paraprake të ish Partisë Komuniste të Shqipërisë ( PKSH-së ) dhe lidershipit të saj politik, do formohet Këshilli i atëhershëm Kombëtar - Antifashist i Shqipërisë dhe Ushtria Nacionalçlirimtare Shqiptare.
Paralelisht me këto të fundit; edhe Fronti Popullor Shqiptar i njohur përndryshe si Balli Kombëtar Shqiptar me qëllimin e tij final ose kryesor të Bashkimit Kombëtar të Shqiptarëve dhe Krijimit të Shqipërisë Natyrale dhe Etnike në Gadishullin e njohur Ilirik ose Ballkanik.
Ndërkaq, pas kapitullimit të Italisë së Benitto Musolinit: roli dhe pozita e mëhershme e ushtrisë italiane në Shqipëri, do zëvendësohet ose "transformohet" si të thuash nga "Reichu i Tretë" ose Ushtria e fuqishme gjermane.
Dhe kjo, nën moton e "luftës dhe kontributit të përbashkët shtetëror dhe nacional- kundër pushtimit të mësipërm italian etj. ( lëxo "traktatin" ose "aleancen" e njohur mes Ballit Kombëtar dhe faktorit të njohur gjerman mbi krijimin e lartpërmendur të Shqipërisë Natyrale dhe Etnike etj.
Ndërkohë që Gjermania dhe Italia kanë qenë miq dhe "aleat të çeliktë" politik dhe ushtarak (luftarak ) deri në pjesën e fundit të Luftës së Dytë Botërore.
Ndonëse, sipas burimeve të ndryshme ushtarake dhe politike të Luftës së Dytë Botërore dhe të tjera, thuhet se edhe gjermanët dhe italianët ishin angazhuar si të thuash në favor të bashkimit natyral, politik, historik dhe gjeografik të Kosovës dhe viseve të tjera etnike dhe historike të shqiptarëve në Ballkan me Shtetin e tyre Ëmë- Shqipërinë. Respektivisht, për krijimin e Shqipërisë Natyrale dhe Etnike *1939-1945) në këtë sfond.
Po të mos ishin sulmet dhe bombardimet e fuqishme gjermane gjatë LDB-s, serbët do i kishin zhdukur ose shfarosur masovikisht shqiptarët dhe kroatët.
Gjithashtu thuhet se arkitektët ose ideologët kryesor të themelimit të Partisë Komuniste të Shqipërisë dhe dikur me vonë edhe fillimit të luftës dhe armiqësive të mësipërme të shqiptarëve kundër italianëve dhe gjermanëve, gjegjësisht, të lidhjeve, miqësive dhe " aleancave vëllazërore" të shqiptarëve me serbët, malaziasit, maqedonasit, rusët ose popujt dhe vendet tjera të ish "hemisferës lindore" dhe bllokut të njohur bolshevik dhe komunopansllavist: Në radhë të parë kanë qenë agjentët ose bashkëpunëtorët e ndryshëm të KGB-së ( NKVD-së), "Informbirosë" ose "Kominternës" si Josip Broz Titoja, Svetozar Vukmanoviç-Tempoja, Millovan Gjillasi, Milladin Popoviçi, Dushan Mugosha , Enver Hoxha, Mehmet Shehu dhe të tjerë.
Një digresion:
Pas "traktatit të fshehtë" ne mes Stalinit dhe Churchillit dikund në vlugun me të madh të Luftës së Dytë Botërore: Asokohe ishte vendosur që t´i ipëshin ndihma dhe mbështetje të gjithmbarshme qeverisë serbe në mërgim, ku, pos tjerash, atëbotë ( pas takimit të njohur Tito- Subashiç në Vis të Kroacisë në vitin 1944)-me mbështetjen dhe trysninë e "aleancës antihitleriane" ishte vendosur ose nënshkruar edhe zgjedhja ose emërimi i dekretuar (lexo: me dekretin paraprak të Stalinit, De Gollit dhe Çurçiillit ) i Drazha Mihajlloviçit (kryeçetnikut dhe kriminelit të njohur serb që luftonte dhe angazhohej asokohe për Serbinë e Madhe, i cili i kishte prerë në fyt, vrarë dhe masakruar shqiptarët dhe popujt tjerë jo serb!) në funksionin e ministrit të mbrojtjes ose të luftës në qeverinë e atëhershme serbo jugosllavë gjatë kohës së Luftës së Dytë Botërore etj.
Në këtë prizëm, të njohura gjithashtu janë ndihmat dhe mbështetjet e fuqishme ushtarake, politike, materiale, financiare, ekonomike dhe të tjera të vendeve të ndryshme anëtare të ish "Antantës se Madhe" ( plus Rusisë) ndaj Serbisë në luftën ose frontin e njohur të Selanikut ( 1918) si dhe në luftëra dhe konflikte të tjera botërore ose ballkanike-kundër popullit shqiptar etj.
Gjithashtu, të njohura dhe shumë të freskëta janë edhe kujtimet e hidhura mbi dhunën dhe masakrat e egra të soldateskës serbe në Shqipëri gjatë tërheqjes së saj kapitulluese ose disfatiste nëpër territorin e njohur shqiptarë gjatë vitit gjatë vitit 1915 etj.
Ndryshe nga kjo, pas nënshkrimit të "traktatit të miqësisë dhe ndihmës reciproke" me ish Bashkimin Sovjetik gjatë vitit 1941 , takimit të njohur Tito- Churchill në Caserto me 12 gusht të vitit 1944 , si dhe depërtimit të ushtrisë se kuqe ruso-sovjetike ne Hungari, Rumani si dhe në vende të tjera juglindore ose ballkanike gjatë vitit 1945: Shumica e çetnikëve ose kriminelëve të ndryshëm serb, apo "serb të turqizuar ose natyralizuar si mysliman boshnjak" etj., i kishin zdeshur uniformat e tyre çetnike, për t´i ndërruar ose zëvendësuar ato me uniformat e partizanëve të Titos etj.
Për t´u futur dhe inkorporuar dikur me vonë në pothuajse të të gjitha poret ose nivelet e mundshme të pushtetit të atëhershëm serbo jugosllav -menjëherë pas përfundimit të luftës së dytë botërore...Për t´i vrarë, pushkatuar, masakruar, burgosur, përndjekur, arrestuar ose internuar shqiptarët, kroatët e tjerët që nuk mendonin asokohe si Titoja, Rankoviçi, Kardeli, Dizdareviçi, Hebrangu dhe të tjerët.
Lojëra ose skenarë të ngjashme ose analogjike kundër Kosovës dhe shqiptarë, edhe sot janë në fuqi, por me forma, profile ose metoda të kamufluara ose sofistikuara.
Ndryshe nga kjo, gjenerali De Gaule (De Goll) ishte i zgjedhuri dhe preferuari i Presidentit të atëherëshem amerikan, Rusvelt, ndërsa gjenerali tjetër francez, Gerarde, ishte i zgjedhuri dhe përfituari i Kryeministrit britanik, Çurçill në Konferencën e njohur të Kazablankës (Casablanca, Marok), si dhe nëpër etapa ose periudha të ndryshme sfiduese, turbulente ose hektike të Luftës së Dytë Botërore....Ashtu siç ishin edhe kryçetniku serb, Drazha Mihajlloviç dhe çetnik ose mercenrar dhe kuisling të tjerë serb, valid dhe relevant për Rusveltin, Çurçillin, De Gollin dhe Stalinin.
Ndërkohë që De Gaule dhe Gerarde (Zherard), që ishin ushtruar (stërvitur) dhe kalitur nga inteligjenca dhe ushtria amerikane dhe britanike: Thuhet se kanë qenë arkitektët, inxhinierët ose instruktorët kryesor të lëvizjeve të ndryshme partizane në Rusi (ish BRSS-s), Jugosllavi, Çekosllovaki, Poloni dhe gjithandej deri në Japoni ose Indo-Pacifik dhe kështu me radhë, në luftë kundër Gjermanisë dhe Japonisë, ose kundër "paktit të çeliktë" Romë-Berlin-Tokio!
Franca e De Gollit dhe Gerardit, u ringjallë ose faktorizua (së bashku me Rusinë e Stalinit dhe Zhukovit ose Jugosllavinë e Titos, Rankoviçit dhe Drazha Mihajlloviçit)-nga kolapsi, kapitullimi ose bankroti total në saje të ndihmave dhe kontributëve të njohura anglo-amerikane. E sidomos pas konferencave ose konventave të njohura të Atlantikut, Jaltës, Casablancës, Teheranit, Moskës, Londrës ose Uashingtonit etj.
Kujt i jep të drejtë historia ?
Siç dihet, vendimet spektakulare të Traktatit të Versailles më 1919, popullit gjerman atëbotë i sollën vështirësi të shumta ekonomike, sociale, financiare, buxhetore, konjukturale, politike etj.
Vitet 1922 dhe 1923 në Gjermani do mbahen në mend si vitet e një krize të madhe sociale, ekonomike dhe politike. Inflacioni i lartë së bashku me masat recesive në vitin paraprak (1922) ia kishin bërë të pamundur Gjermanisë pagesën e borxheve dhe reparacioneve të shumta (pos tjerash, mbi 132 miliardë marka në ari)- ndaj Vendeve të Antantës.
Shih për këtë, për të siguruar pjesën e vet të 'borxhit' nga ana e Gjermanisë fqinjë, Franca (së bashku me Belgjikën) në vitin 1923, do e invadojnë ushtarakisht rajonin më të pasur dhe më të fuqishëm industrial të Gjermanisë - krahinën e njohur të Ruhrit.
Gjermanët atëbotë do reagonin me një të të ashtuquajtur" rezistencë pasive". Duke e ndërprerë kështu si të thuash totalisht procesin e prodhimit industrial ose teknologjik etj. Në këtë kuadër (të kundërshtimit dhe rezistencës së tyre ndaj okupimit francez)- populli gjerman do jetë i bashkuar dhe tepër unik. Banka Nacionale Gjermane do e bënte devalvimin e markës së atëhershme gjermane.
Në anën tjetër ndërkaq, amerikanët dhe britanikët duke shprehur mospajtimin e tyre ndaj okupimit francez të krahines së Ruhrit, asokohe do të angazhohen për forma të tjera presioni politik dhe diplomatik ndaj Gjermanisë në përmbushjen e obligimeve të saj reparteve ndaj Antantës së Madhe.
Me 8 janar të vitit 1918, Presidenti Ëilson do ia prezantoi Kongresit dhe Senatit Amerikan 'plan-programin' e tij (prej 14 pikash) mbi paqen dhe sigurinë botërore pas përfundimit të LPB. Duke i përfshirë këtu edhe vendimet e njohura (urbi et orbi ose ultima ratio) të "Antantës së Madhe" -kundër Gjermanisë në "Traktatin e Versajës" (me 1918-1919) dhe të ngjashme, të cilat nuk do i ratifikonte asokohe Kongresi Amerikan, me anë të nënshkrimit të "marrëveshjes separate" me Gjermaninë në vitin 1921, si përgjigje ose reagim indiskret ose insubordinues ndaj vendimeve të rënda të "Antantës së Madhe" kundër Gjermanisë në "Traktatin e Versajës" me 1919.
Gjatë asaj periudhe, gjegjësisht gjatë "viteve të njëzeta" të njohura si "të njëzetat e arta (golden tëentis)" të shekullit të kaluar, në kuadër të "neutralitetit dhe prosperitetit të pasluftës": SHBA-s- nën mandatin e presidentëve republikan, Harding (1921-1923) dhe Coolding (1923-1929)- do zbatonin një "politikë tradicionale, neutrale dhe izolacioniste" në raport me të tjerët.
Ndonëse, dikur me vonë do të rishfaqet Organizata ose Klani i njohur "Ku Klux Klan" së bashku me të "Premten e zezë" në Bursën (Berzën) e Neë Yorkut me 1929, si dhe shumë ngjarje dhe zhvillime të tjera turbulente, dramatike dhe tektonike në SHBA-s dhe gjithandej globit. (lexo krizën dhe recesionin e madh botëror në tetor të vitit 1929).
Presidenti Hoover (1929-1933) në formë moratoriumi, do e shpalosë planin e pagesës së borxheve ose reparacioneve luftarake të shteteve të ndryshme evropiane ndaj SHBA-s etj.
Ndërkaq, për t´i shmangur kolapsin dhe katastrofën e thellë sociale, financiare dhe ekonomike, Qeveria Gjermane atëbotë ishte e detyruar të ndërpriste "rezistencën" e saj. Duke vazhduar kështu me pagesën e rregullt të borxheve ose reparacioneve të parapara luftarake. Dhe si rezultat i saj, Qeveria Gjermane (nën Gustav Stresemann) kishte arritur që te zbuste inflacionin dhe të stabilizonte valutën e saj nacionale.
Mirëpo, edhe përkundër kësaj, e djathta ekstreme në Gjermani, atëbotë krizën dhe pakënaqësitë e shumta në vend i kishin shfrytëzuar për një luftë të pa kompromis për pushtet-kundër Qeverisë së atëhershme gjermane. Forcat e reja konzervatore dhe djathtiste dhe paria e vogël nacionalsocialiste nën Adolf Hitlerin, më 8 dhe 9 nëntor të vitit 1923, do e organizonin një puç ose grusht shtet të vogël ushtarak në Munih (München), të cilin qeveria e atëhershme e Bavarisë në bashkëpunim me forcat e armatosura do e shuanin ose ngufasnin me forcë. Duke e shuar në këtë mënyre aktivitetin e lëvizjes së atëhershme nacional socialiste për disa kohë ose vite me radhë.
Amerikanet dhe britaniket në ndërkohë do dilnin hapur me planin e njohur të ‘Daëesit’ në vitin 1924, sipas të cilit Gjermanisë do t'i jepeshin kredi dhe beneficione të tjera me qëllim të stabilizimit të valutës dhe ekonomisë së saj.
Aty ishin edhe "Traktati i Locarnos" me 1925 mbi njohjen e kufinjve të Francës nga ana e Gjermanisë së bashku me "Marrëveshjen e Rapalit" me 1922 në mes Gjermanisë dhe ish Bashkimit Sovjetit (BRSS), "Planin e Youngut" në "Konferencën e Gjenevës" me 1929 etj.
E çliruar një troh nga kriza e rëndë dhe nga ngarkesat e shumta ekonomike dhe ushtarake ndaj Antantës, Gjermania atëbotë në mënyrë të rregullt do vazhdonte t’i paguante borxhet ose reparacionet e saj luftarake.
Ndërkohë që po në vitin 1924 edhe trupat (okupatore) franceze do të tërhiqeshin nga Krahina e Ruhrit.
...Dhe kur në vjeshtën e vitit 1929, gjithçka fliste për një zhvillim të përgjithshëm paqësor dhe demokratik në kontinentin e vjetër etj. Si papritur, apo si një re e zezë, në botë do të ndodhte recesioni ose kriza e madhe ekonomike! Duke nënkuptuar këtu të ’Premten e Zezë’ në Bursën e Neë Yorkut më 25 tetor 1929 dhe fillimin e krizës botërore e cila Gjermanisë asokohe do i sillte fatkeqësi dhe probleme të shumta. Kjo në radhë të parë për faktin se industria dhe ekonomia e përgjithshme gjermane ishin të varura dhe ndikuara nga investimet dhe kapitali i huaj. Kryesisht nga kapitali amerikan.
Ndaj, mu për këtë, kriza dhe thyerja e atëhershme e Bursës së Neë Yorkut, në Gjermani kishin shkaktuar inflacionin dhe papunësinë e lartë. Duke iu kontribuar në këtë mënyrë krizave të mëvonshme politike dhe ekonomike, që për shkak të një demokracie të pakonsoliduar dhe tepër fragjile në vitet e tridhjeta, do thelloheshin vazhdimisht.
Qarqet dhe strukturat e fuqishme konjunkturale dhe nomenklaturave të vendit, kishin vendosur të favorizonin dhe mbështesnin 'planin' e Adolf Hitlerit i cili ishte zotuar për përfundimin e menjëhershëm të 'luftës klasore' në Gjermaninë e atyre viteve dramatike. Kancelarët Von Papen, Ëilhelm Marx, Müller dhe gjeneral- marshallët e njohur Schleicher dhe Hindenburg që e kishin zëvendësuar Heinrich Brünningun në postin e kancelarit, asokohe ishin vetëm " kuaj trojan" ose ‘kukulla’ -para ardhjes në pushtet të Adolf Hitlerit më 30 janar 1933.;
Duke shkatërruar dhe varrosur në këtë mënyrë edhe atë trohë demokracie të mbetur nga Republika e Ëeimarit.
Kjo për faktin se në zgjedhjet e jashtëzakonshme më 31 korrik 1932, nacionalsocialistët i kishin fituar mbi 37% të votave në Reichstagun e atëhershëm gjerman. Duke u pozicionuar kështu si forca më e madhe politike në vend.
Ndërkaq me rastin e vdekjes së presidentit Hindenburg, më 2 gusht 1934, Adolf Hitleri ishte bërë edhe president i Gjermanisë. Duke qenë në ndërkohë edhe kancelar edhe president i vendit.
Ndaj sido që të jetë, pyetja kryesore lidhur me shkatërrimin e Republikës së Ëeimarit dhe futjen e Gjermanisë në Luftën e Dytë Botërore: Kryesisht gjejnë përgjegjjen në diktatet e njohura " urbi et orbi" ose " ultima ratio" -kundër Gjermanisë në ‘Traktatin e Madh’ të Versailles (Versajës) së vitit 1919.
U mor vesh se vendimet ose diktatët e njohura "urbi et orbi" ose "ultima ratio" të "Antantë së Madhe"-kundër Gjermanisë në "Traktatin e Versajës" me 1919 së bashku me levizjet ose përpjekjet e njohura reaksionare, "revolucionare" ose bolshevike të Kurt Eisnerit, Karl Leibknechtit, Rosa Luxemburgut dhe komunosocialistëve të tjerë mbi ngritjen ose konstituimin e të të ashtuquajturës "Republikës Sovjetike të Bavarisë" ose "republikave" tjera me koncepte dhe ideologji bolshevike ose rusosovjetike" në Gjermani: Sipas politologëve dhe historianëve të specializuar dhe kompetent, çuan në rënien ose shkatërrimin e përgjithshëm dhe përfundimtar të "Republikës së Vajmarit" (Ëeimar Republik) në Gjermaninë e viteve të njëzeta dhe tridhjeta të shekullit të kaluar.
Bazat e industrisë dhe ekonomisë gjermane gjatë viteve të njëzeta dhe tridhjeta të shekullit të kaluar (sidomos në fushën e xehetarisë ose mineralogjisë, ose thënë me mirë në industrinë ose teknologjinë e përpunimit të hekurit, plumbit, zinkut, çelikut, arit ose argjendtit etj.) ishin aq të forta ose të fuqishme, saqë edhe përkundër reparacionëve të rënda ushtarake ose luftarake të Gjermanisë ndaj "Antantës së Madhe", atëbotë funksionin me metodat e njohura racionale dhe integrale ose integrative.
Berlini i atyre viteve nuk ishte vetëm qënder rezidenciale, politike, financiare ose ekonomike, por edhe një metropole e shkëlqyer përmasash globale ose planetare.
Ëolfgang Kappe, gjenral-mareshallet e njohur Paul von Hindenburg dhe Erich von Falkenheim, Ëilhmel Marx, Friedrich Ebert, Gustav Stresseman, Heinrich Brüning, Franc von Papen, Max Badenski, Müller, Philipp Shiedeman, Lüdenberg, Landberg, Ditman, Bart dhe të tjerë, gjatë asaj kohe ishin figurat qendrore të politikës gjermane për të cilët kam shkruar edhe më herët.
Ndryshe nga kjo, në zgjedhjet parlamentare të vitit 1919, Socialdemokratët gjerman nuk e kishin siguruar shumicën në parlament, kështu që Socialdemokratët gjerman (SPD) kishin qenë të detyruar të bashkëpunonin ose bashkë qeverisnin me Partinë Demokrate Gjermane (DDP) dhe Qendrën Katolike Gjermane për të formuar Qeverinë e atëhershme gjermane në frymën e "Republikës së Vajmarit", si dhe duke e mbrojtur dhe siguruar në ndërkohë edhe Prusinë.
Ndërkaq, në vitin 192O, Garnizoni i Berlinit do të bënte grushtet (puç) ushtarak kundër qeverisë së majtë, duke e sjellë në pushtet afaristin dhe industrialistin e njohur gjerman, Ëolfgang Kappe dhe forcat e qendrës së djathtë.
Ndërkohë që Partia Komuniste ose e majta ekstreme në Gjermani, gjatë asaj periudhe do shënonin një rritje të ndjeshme, duke e ngritur ose themeluar edhe të ashtuquajturën "Republikën Sovjetike të Bavarisë" me 7 prill të vitit 1919, e cila do të anulohej me forcën e njohur ushtarake me 3 maj të vitit 1919.
Edhe ethët ose pandemia e njohur spanjolle (menjëherë pas përfundimit të Luftës së Parë Botërore!) edhe në Gjermani e kishin bërë të vetën.
Ndryshe nga kjo gjeneral-marshalli i njohur gjerman, Paul von Hindenburg, dikund në shkrimet ose memoaret e tij, pos tjerash thotë se: "Nëse individit dhe kolektivitetit, ua merrni ose mohoni nderin, moralin, traditën, kulturën, historinë, mburrjen dhe krenarinë e tyre familjare, shtetërore dhe nacionale, atëherë ua keni marrë, mohuar dhe privuar të gjitha."( fund i citatit)
P. S. Rënia ose shembja e ‘perdes së hekur’, gjegjësisht e ish perandorive të kuqe komunopansllaviste në ish BRSS-së, RSFJ-së dhe kështu me radhë, pos rënies së sistemeve (regjimeve) dhe ideologjive të egra autoritare dhe totalitariste si dhe koncepteve të ngurta, hermetike dhe dogmatike të Lindjes: Para kontinentit dhe globit tonë, parashtroi edhe nevoja, kërkesa, ri përkufizime, ridefinime, ri konceptime, rirreshtime, ri konfigurime ose rikuperime të reja politike, ushtarake, konceptuale, ideologjike dhe të tjera, të cilat për dallim të doktrinave ose koncepteve të barrikaduara ose bunkerizuara nga e kaluara e ish ‘luftës së ftohtë’ dhe konfrontimeve të dikurshme bipolare ose bllokiste në mes Lindjes dhe Perëndimit, sikur paraqesin një sfidë tjetër të re globale ose universale- përballë një të të ashtuquajturi “atavizmi modern” ose “progresiv” në kumtimin e një “bote globale”, multipolare ose subllokiste-sfiduese dhe turbulente për të gjithë. E sidomos lufta e përgjakshme dhe apokaliptike e Rusisë kundër Ukrainës.
Ndaj, populli dhe lidershipet politike shqiptare në Kosovë dhe Shqipëri, mendojë se është koha e fundit të mendojnë dhe reflektojnë për një qasje, narrativë, formulë ose doktrinë të re strategjike, politike dhe diplomatike në raport me Serbinë, duke i njohur dhe identifikuar yjet, miqtë dhe aleatet kryesorë të Kosovës dhe shqiptarëve në masivin ose kompozicionin e madh të marrëdhënieve ndërkombëtare.
Këtu, pos UÇK-s, me theks të posaçëm duhet rikujtuar dhe falënderuar edhe filozofinë politike të Dr. Ibrahim Rugovës, i cili shumë vite me radhë, Selisë së Shenjë (Pontifikanit) në Vatikan, Berlinit, Romës, Parisit, Vjenës, Zagrebit, Londrës dhe Uashingtonit, ua bëri të qartë orientimin dhe frymën perëndimore ose oksidentale të Kosovës dhe shqiptarëve së bashku me rolin dhe misionin epokal dhe historik të klerit shqiptar në ideologjinë ose kauzalitetin e lartë shtetëror, nacional, çlirimtar, kulturor dhe patriotik të shqiptarëve.
Ndaj, nëse përngjasimet ose analogjitë e njohura në mes Pjetër Bogdanit dhe Shën Tomës (Akuinskit) e Shën Jeronimit, janë formula ose dëshira e njëjtë (identike)-për të pajtuar filozofinë me fenë ose religjionin: Analogjia dhe apologjia e qasjes letrare, kulturore ose sociofilozofike të Dr. Ibrahim Rugovës ndaj Dr. Pjetër Bogadanit, është qëmtimi, formula dhe deshira e kamotshme shkencore ose humaniste për të pajtuar lëvizjen ose luftën çlirimtare dhe patriotike në Kosovë me edukatën, kulturën, moralin, religjionin, politikën, diplomacinë dhe vlerat tjera sublime, relevante ose suplementare të Perëndimit. (Mendimet janë të pavarura ose personale.)
Dr. Rugova, dikur tha se: 'ushtarët dhe shkrimtarët, janë gjithmonë pranë tokë..' A nuk është kjo edhe një dëshmi tjetër sublime dhe autentike në sfond.
Kapitulli i luftës çlirimtare dhe heroike të UÇK-së, siç dihet, është mbyllur ose ka përfunduar tani e mbi 22 vjet me parë.
Ndërkaq, edhe akterët ose protagonistët e njohur të ngjarjes ose ndodhjes, nuk janë më aty si dikur.
U morr vesh se rrokullisja e serishme në greminë ose humnerë pas kapërcimit të bregut, të ngjanë në vetëvrasje individuale dhe kolektive, ose në fatalitet.
