“Papritmas gjithçka u shemb për mua. Kam gati dy vjet që nuk luaj në piano para publikut. Në koncertin tim të fundit, në Konzerthaus në Vjenë, dhimbja në shpinë ishte aq e madhe sa që gjatë duartrokitjes së fundit nuk munda të ngrihesha nga stoli. Dhe nuk e dija ende se isha i sëmurë. Pastaj erdhi diagnoza shumë e rëndë. E shikoja tavanin me ndjesinë e temperaturës 39 për një vit radhazi”.
Giovanni Allevi e nis kështu monologun e tij në skenën e mbrëmjes së dytë të Festivalit të Sanremos 2024.
Pianisti u diagnostikua me mieloma multiple, një kancer kronik, dy vjet më parë.
TEKSTI I PLOTË
“Kam humbur shumë, punën time, kam humbur flokët, siguritë e mia, por jo shpresën dhe dëshirën për të imagjinuar. Më dukej sikur sëmundja më ofroi, bashkë me dhimbjen, dhurata të papritura. Cilin? Po ju jap një shembull... Jo shumë kohë më parë, para se të ndodhnin të gjitha këto, gjatë një koncerti në një teatër plot, vura re një sedilje bosh. Si një kolltuk bosh?! Ndjeva një therrje!
Megjithatë, për një kohë të gjatë kam dhënë koncerte para një publiku prej pesëmbëdhjetë, njëzet personash dhe kam qenë shumë i lumtur! Sot... pas sëmundjes, nuk e di se çfarë do të jepja për të luajtur para pesëmbëdhjetë njerëzve. Numrat… nuk kanë rëndësi! Duket paradoksale. Sepse çdo individ, secili prej nesh, secili prej jush, është unik, i papërsëritshëm dhe i pafund në mënyrën e vet.
Kur gjithçka të shembet nën këmbë dhe vetëm thelbësorja qëndron në këmbë, gjykimi që marrim nga jashtë nuk ka më rëndësi. Unë jam ky që jam, ne jemi ajo që jemi. Dhe siç thotë Kanti në fund të “Critica della Ragion Pratica”, qielli me yje mund të vazhdojë të rrotullohet në orbitat e tij të përsosura, unë mund të zhytem në një gjendje ndryshimi të vazhdueshëm dhe megjithatë ndjej se ka diçka tek mua që ka mbetur! Dhe është e arsyeshme të mendosh se do të mbetet përgjithmonë aty. Unë jam ky që jam.
Dua ta besoj nga fillimi në fund këtë. Nëse kjo është vërtet kështu, atëherë çfarë rëndësie ka një gjykim nga jashtë? Dua të pranoj Giovanni-n e ri. Siç thashë edhe në atë koncert të fundit në Vjenë, duke mos qenë në gjendje të mbështetesha më në trupin tim, do të luaj me gjithë shpirt. Kënga quhet “Nesër”, se nesër do të na presë përgjithmonë një ditë më e bukur!”, tha Giovanni që ngriti sallën në këmbë.
