Brenda javës, i dashuri im dhe unë do të mbushim një dekadë që jemi së bashku, kështuqë unë do të flas se sa me fat jam, ose se sa me fat është ai, ose një kombinim i këtyre ideve …. Realisht, sa herë që jetëgjatësia e marrëdhënies sonë paraqitet në bisedë, ose kur njerëzit takohen me të dhe pastaj komentojnë me mua se sa djalë i bukur që është ai, menjëherë konkludojnë se është ‘fati’ që na ka bashkuar – ‘fati’ e ka krijuar këtë lloj njeriu të zgjuar për të lozur në jetën time, për t’u bërë i dashuri im, dhe për të përfunduar jetën tonë së bashku në partneritet që tani e gëzojmë. Problemi është se, ‘fati’ nuk ishte i përfshirë në të gjitha. Dhe kur njerëzit thonë se po, kjo më acaron.
Shumë të famshëm kanë rënë viktimë e çështjes “fat” – edhe Adele, që unë e adhuroj. Por, kur, në Awards Brit në fillim të këtij viti, ajo tha në fjalimin e saj të pranimit, “Unë gjithashtu dua të shprehë një falënderim të madh për të dashurin tim. Unë jam aq me ‘fat’ për mënyrën si më dashuron ai mua“, unë u shtanga pak. S’ka dyshim se ajo e din që nuk është vetëm fati që i ka mundësuar asaj për të mbajtur një marrëdhënie të tillë në dashuri, dhe me sukses të bashkë-prindërojë, për të gjitha përderisa ajo shetitë botën? Kjo kërkon koordinim! Punë! Energji! Sigurisht jo ‘fat’. Më jep të njëjtën bezdi, kur shoh persona të famshëm, si Jessica Alba, që cicërrojnë për bashkëshortët e tyre rreth asaj se si “fati” i ka bërë të tyre si “partner në krim“, apo edhe për mënyrën kur i dashuri im Taylor Swift këndon se, ka një marrëdhënie ideale, “njerëzit do të thonë: ‘Ata janë me fat’”. Njerëzit mund të thonë, sigurisht. Por kjo nuk është e vërtetë.
Fati nuk ishte i përfshirë – realisht, këmbëngulja ka luajtur pjesën më të madhe
Dhe kjo nuk është vetëm pop-kultura fajtorë për vënien e ‘fatit’ në një piedestal romantik. Këto janë e gjithë angazhimet e mia në rrjetet sociale – dhe ndoshta të juajat gjithashtu. Postimet në Instagram dokumentojnë angazhimin e mbrëmshëm të ardhur me titullin e diskutueshëm se “jam me fat që kaloj jetën time me këtë djalë!”, duke harruar ditën e Shën Valentinit. Ejani më 14 shkurt, të gjithë me një partner romantik janë me “fat”.
Çështja është se, unë isha një nga këta njerëz. Aq shpesh, i drejtohesha të dashurit tim, Zach, dhe i thosha se sa me ‘fat’ isha që po kaloja jetën me të. Më vonë kam menduar për këtë.
Kur Zach dhe unë u takuam, ishim në kolegj, dhe më lejoni t’ju siguroj se kam vënë një ‘tour de force’ përpjekjesh për t’u bërë një çift. Kam bërë të mirën më të mundshme që me bukurinë time ta joshë atë që kam shpresuar se ishte një personalitet ‘xixëllues’ i paarritshëm. Fati nuk ishte i përfshirë – realisht, këmbëngulja ka luajtur pjesën më të madhe. Përkushtimi im funksionoi, dhe sapo filluam të shihemi, unë bëra të njëjtën përpjekje për të bërë çështjen zyrtare. Që atëherë, ne kemi kaluar tre nga 10 vitet tona në një marrëdhënie në distancë të largët, e cila përfshinte udhëtimet rraskapitëse dy-javore me tren nga Nju Jorku në Uashington. Tani që ai është kthyer në Nju Jork, ne të dy vazhdojmë të angazhohemi për marrëdhëniet tona, në zgjidhjen e konflikteve, apo vetëm negociojmë për zgjedhjen e restorantit.
Me vite, ne debatonim për mbajtjen e fundjavave tona: nëse duhet që shumicën e kohës sonë ta kalojmë jashtë apo të eksplorojmë lagjet e reja (preferencë e Zach-ut), ose duke vizituar miqtë dhe të qëndrojmë në lokale (preferencë e imja). Asnjëri prej nesh nuk ka qenë gjithnjë mjaft i kënaqur, sepse e bënim shumë për njërin apo shumë pak për tjetrin. Tani e ndajmë kohën tonë në mënyrë të barabartë, por bilanci ynë aktual është rezultat i shumë diskutimeve që secili nga ne kërkon të shpenzojë kohën tonë të lirë së bashku, dhe sa më mirë ta përjetojmë atë që ne duam. Rraskapitëse? Po. A, ia vlenë? Gjithashtu po. Aspak me ‘fat’.
Një marrëdhënie e dashuruar, e përmbushur nuk është thjesht një numër llotarie i qëlluar …
Marrëdhëniet e të gjitha llojeve – veçanërisht ato të punës – kanë funksionuar. Kjo është fshehtësi jo-romantike e çifteve kudo. Fati është më pak këtu, dhe të thuhet se Zach dhe unë, apo ndonjë çift tjetër, jemi me fat aty ku jemi është sikur të na hjekin një pjesë të atyre përpjekjeve, sikur marrëdhënia e të dashuruarve, e përmbushur është thjesht një numër llotarie i qëlluar, dhe vlenë më tepër se një botë e çmuar që kemi ndërtuar në mënyrë sistematike (dhe vazhdojmë ta ndërtojmë, hap pas hapi) dhe duke ushqyer gjatë gjithë kohës. Habitem, gjithashtu, pse më shumë femrat se sa meshkujt flasin për ‘fatin’ e tyre të mirë. Si gra, kemi sjellë një përmbajtje të përgjithshme fantastike në tryezën e marrëdhënieve – që e quajnë veten “fat” për të qenë me një djalë i cili pranon ato që ne mund të ofrojmë.
Sot, madje edhe takimi me një partner mund të kërkojë një përpjekje të konsiderueshme. Ju duhet ta gjeni personin përmes ndonjë aplikacioni, dërgim-pranim mesazhesh, duke vënë veten në sherr për të rënë dakord për vendin/datën/kohën dhe duke hyrë me një përvojë herë pas here të vështirë në bisedë me të huajt. Nëse ju të dy përshtateni, duhet të bëni të njëjtën përpjekje të madhe për formimin e një marrëdhënie të maturuar – dhe nëse nuk e bëni, do të filloni përsëri procesin e tërë rraskapitës. Pra, pse e quajnë ‘fat’? Bukuria e dashurisë dhe marrëdhënies qëndron në përpjekjet tuaja vërtetë të vështira. Ju jeni të angazhuar gjatë gjithë kohës në projektin e krijimit të një bashkimi me këtë person tjetër, që të jeni të dy të kënaqur dhe të lumtur, kështuqë suksesi në këtë projekt nuk është arritur nga ‘fati’. Është arritur nga dashuria.
