Thonë se heshtja është arti që ushqen mençurinë, prandaj shpesh nuk ka ilaç tjetër përveç heshtjes si përgjigje, për të shmangur bisedat dhe faktet e tepërta. Të marrësh frymë thellë dhe të heshtësh ndonjëherë është zgjidhja më e mirë për t’u përshtatur.
Është kurioze që psikologët dhe psikoterapistët që punojnë me një pacient për një kohë të gjatë, e konsiderojnë heshtjen e tij si një përparim të rëndësishëm në procesin e shërimit. Mund të duket kontradiktore, duke pasur parasysh se terapia ndërtohet me një shkëmbim të fuqishëm përmes fjalëve. Dialogu vepron si një ndërmjetës, ai vepron si një energji që përballet, që fundos, që zgjon dhe rindërton.
Megjithatë, heshtja e papritur , ajo e personit që mbyll menjëherë gojën dhe merr frymë thellë, ndonjëherë është një sinjal vendimtar. Personi fiton vetëdije të plotë për emocionet e tij, ai kupton diçka që nuk e kishte perceptuar deri në atë moment. Ai është në gjendje të përqendrohet në ekuilibrin midis mendimeve dhe emocioneve dhe e lë mënjanë të kaluarën për t’i lënë vërtet vend momentit të tanishëm.
Heshtja ndonjëherë vepron si një zgjim i vetëdijes dhe kjo është një gjë e jashtëzakonshme. Ajo nuk përdoret vetëm për të menaxhuar më mirë bisedat ose situata të caktuara, por është gjithashtu një kanal me të cilin lidhet me veten për të ndaluar për një moment “bërjen” dhe thjesht për të kufizuar veten në “të qenët”.
Është një temë e karakterizuar nga nuanca interesante dhe aspekte kureshtare që mund të rezultojnë të jenë një ndihmë e madhe në jetën e përditshme. Ju ftojmë të thelloheni në aspektet e shumta të heshtjes dhe artit të heshtjes.
Zhurma mendore, zhurma që na mbështjell dhe na gllabëron
Ne jetojmë në kulturën e zhurmës. Nuk po flasim për presionin e tingujve të ambientit, zhurmën e vazhdueshme të trafikut, zhurmën e vazhdueshme të fabrikave apo jehonën e qyteteve të mëdha që nuk flenë kurrë. Po flasim për zhurmën mendore, atë kaos të emocioneve konfliktuale. Një kakofoni mendore që jo vetëm na pengon të dëgjojmë ata që kemi përballë, por që shpesh na pengon të dëgjojmë veten.
Ne jemi të ndikuar nga një zhanër komunikimi në të cilin triumfon zëri entuziast, ai që bërtet dhe nuk hesht kurrë. E dëgjojmë tek politikanët tanë, në shumë takime pune, ku kushdo që hesht etiketohet menjëherë si një person i pavendosur pa karizëm. Në këtë kuptim, eseisti dhe gazetari George Michelsen Foy kreu një studim për të demonstruar se si në kulturën perëndimore personi që qëndron i heshtur për një kohë përpara se të përgjigjet shihet me mosbesim ose dyshim. Bisedat shpesh mbështeten në fraza ose fjalë që nuk kalojnë nëpër një filtër adekuat mendor ose emocional. Ne harrojmë se aftësia për të menaxhuar gjuhën është pjesë e artit të inteligjencës, ku heshtja është shpesh një fazë e nevojshme tranzicioni.
Le të ndalemi të paktën për një moment për të gjetur veten. Ju duhet të ndaloni për të parë dhe dëgjuar personin tjetër. Pra, nuk ka asgjë të keqe të marrësh pak ajër dhe të qëndrosh i heshtur në mes të një bisede. Ndoshta ajo që themi pas kësaj pauze mund të jetë zgjidhja e problemit ose çelësi për rikuperimin e një marrëdhënieje.
Të qëndrosh i heshtur dhe të përgjigjesh me heshtje mund të jetë një ndëshkim
George Bernard Shaw tha se “heshtja është shprehja më e përsosur e përbuzjes”. Pra, duhet të jemi shumë të kujdesshëm se si e përdorim heshtjen, si e zbatojmë atë në bazë të kontekstit dhe kujt ia drejtojmë atë. Deri më tani e kemi bërë të qartë se heshtja është një mjet i përsosur për të menaxhuar emocionet e dikujt, për t’u fokusuar në këtu dhe tani dhe për të qenë në gjendje të përgjigjeni ose të veproni me më shumë besim.
Sipërmarrësi, studiuesi dhe filozofi spanjoll Luis Castellanos na flet për këtë temë në librin e tij ” Shkenca e gjuhës pozitive” . Heshtja është një pushim për veten tonë. Heshtja është e nevojshme, për shembull, kur kthehemi nga puna dhe jemi gati të hyjmë në shtëpi. Diçka aq e thjeshtë sa të marrësh frymë thellë dhe të qëndrosh i heshtur për disa sekonda mund të largojë presionin dhe ankthin e atij konteksti që nuk duhet ta projektojmë në shtëpi.
Tani, një gjë që ia vlen të kihet parasysh është se heshtja shpesh mpreh cilësinë e marrëdhënieve tona personale. Janë fjalët që edukojnë, janë fjalët që shërojnë dhe janë gjithmonë fjalët që na ndihmojnë të ndërtojmë ura , të krijojmë rrënjë dhe të konsolidojmë lidhje të reja përmes një gjuhe pozitive, empatike dhe të afërt.
Prandaj duhet ta kemi të qartë se heshtja nuk është një ndëshkim pozitiv për asnjë fëmijë, se çdo veprim i keq, ligësi apo gabim nuk mund të zgjidhet duke i mohuar fjalën ose duke e detyruar të qëndrojë vetëm në dhomën e tij. Këto dënime vetëm ushqejnë zemërimin. Në këto raste, komunikimi është thelbësor, thelbësor, për të ndryshuar sjelljet problematike, për të njohur gabimet dhe për të ndihmuar fëmijën të përmirësohet.
Le ta përdorim atëherë më mirë heshtjen. Le ta shndërrojmë atë në pallatin tonë të qetësisë ku mund të rizbulojmë veten, ku mund të harmonizojmë emocionet, ku mund të qetësojmë mendjen dhe të gjejmë përgjigjen më të mirë, fjalën më të bukur për të thënë në kohën e duhur.
