Vetë-sabotimi emocional është një fenomen që është pjesë e përvojës së shumë njerëzve sa herë që perceptojnë se, pavarësisht përpjekjeve të tyre, marrin të kundërtën e asaj që duan, ndonjëherë duke shkatërruar gjithçka për të mirë!
Nikefobia dhe vetë-sabotimi emocional
Disa njerëz padashur përfshihen në sjellje vetë-sabotuese që i pengon ata të arrijnë ose të shijojnë suksesin brenda mundësive të tyre. Nikefobia është një shembull ndriçues. Ky është fenomeni ankth që vërehet te sportistë të ndryshëm, të cilët një hap larg fitores bëjnë gabime të bujshme që i largojnë nga një podium praktikisht i sigurt. Këta kampionë të dështuar në përgjithësi nuk kanë frikë nga dështimi, por një frikë e madhe për të fituar! Po, sepse për disa njerëz një sukses personal mund të jetë një burim ankthi i madh që duhet përjetuar midis përvojave rraskapitëse të fajit dhe papërshtatshmërisë. Dhe pikërisht në këto përvoja bazohet vetë-sabotimi i tyre emocional.
Një i dëshpëruar që ende shpreson…
Kështu psikologu Emanule Hammer përcaktoi njerëzit me një personalitet mazokist (cituar në Mc Williams, 2011). Masokizmi është një mënyrë tjetër se si njerëzit mund të përfshihen në vetë-sabotim emocional. Por kujdes: njerëzit që kanë këtë lloj funksionimi (që mund të mos ketë lidhje me mazokizmin seksual) nuk janë njerëz që “e duan” aspak vuajtjet! Përkundrazi, ata janë individë që e bazojnë ekuilibrin e tyre psikologjik në vetëflijimin me shpresën pak a shumë të vetëdijshme se kjo herët a vonë do t’u garantojë atyre një mirëqenie emocionale ose të marrëdhënieve. Një person mund të lidhet me të tjerët në një mënyrë mazohiste kur i orienton marrëdhëniet e tij tek vetëflijimi, sepse diku ka mësuar të bindë veten se vetëm duke shlyer “mëkatet” e tij ose duke toleruar sakrificat dhe vuajtjet mund të dashurohet dhe njihet. Këta njerëz nuk e pëlqejnë aspak vuajtjen, por funksionojnë në bazë të një besimi jofunksional. Besimi se vetëm duke toleruar dhimbjen dhe sakrificën, vetëm duke e lënë veten mënjanë, do të mund të arrijnë mirëqenien emocionale.
