Shaban Avdiu u lind në fshatin Dardhishtë të Besianës. Rrjedh nga një familje me gjendje ekonomike mesatare, por me një traditë shumë të pasur kombëtare. Shabani shkollën fillore e kreu në fshatin Tërnavë, ndërsa të mesmën Gjimnazin në Besianë. Si nxënës ishte pjesëmarrës në demonstratat e vitit 1989. Ai përkohësisht e ndërpreu shkollimin për arsye të ndryshme, duke u detyruar të punojë punë të ndryshme në ndërtimtari së bashku me vëllezërit e tij.
Periudhën okupuese dhjetëvjeqare (1989-1999) sikurse gjithë shqiptrët edhe Shabani e përjetoi shumë rëndë me shpërthimin e spirales së dhuës nga soldateska serbe, duke parë gjithë atë që ndodhte mbi popullin tonë, Shabanit i lindi ideja që edhe ushtrakisht t’i vijë në ndimë popullit duke u radhitur në ballë të forcave çlirimtare dhe duke iu bashkangjitur bijëve dhe bijave më të dëshmuara të kombit tonë. Shabani në radhët e Ushtrisë Clirimtare të Kosovës u inkuadrua në fillim të qershorit të vitit 1998, së pari në njëstin Kështjella 26. Ai kishte marrë pjesë pothuajse në të gjitha betejat që ishin zhvilluar në Gllamnik, Penuhë, Godishnjak, Bellopojë, Halabak, Tërnavë e Sharban. Shabani si nxënës ishte i urtë dhe i sjellshëm. Si fëmijë që ishte, i shihej zjarri i dëshirës për mësim dhe atdhedashuri. Trimëria dhe heroizmi i Shabanit është një vazhdimësi e amanetit të Zahir Pajazitit, Adem Jasharit, Agim Ramadanit, Sali Cekut, Jetullah Islamit, Hyzri Tallës e shumë të tjerëvë që u angashuan për lirinë e Kosovës. Emri i tij simbol dhe u skalit ne faqet e historisë me të re. Gjaku i tij i njomë, skuqi tokën e Kosovës martire, bashkë me lulekuqet e pranverës. Shabani iku fizikisht nga ne dhe shkoi ne pavdekësi. Ai është gjallë dhe është kudo në mesin tonë.
Krismat e automatikut të tij dalloheshin nga te gjitha krismat e tjera. Ato u benë kambanë kushtrimi për lirinë e atdheut. Gjaku i derdhur u bë dritë që do të shndrisë shtigjeve të ardhmërisë kombëtare shqiptare. Shabani iku dhe u bë lule në pranverën e lirisë, që po në atë vit, populli shqiptar i Kosovës shkëputi përgjithmonë prangat e robërisë. Me ndihmën e miqve dhe aleatëve tanë duke i ndihmuar, forcat tona çlirimtare arritën lirinë, të cilën po e gëzojmë ne sot.
Varri i Shabanit nuk është varr, por muranë lavdie sepse po të kishte edhe më shumë jetra, të gjitha do t’i flijonte për lirinë e popullit. Zemra dhe shpirti i tij përplotë paqe e dashuri. E donte popullin dhe të drejtën. E urrente robërimin edhe nënshtrimin. Njerëzit përballë tij ishin të barabart edhe mundohej qe gjithmonë ti bashkonte ata me fjalën besa –besë. Vetë fakti i angazhimit ushtarak, në cilesinë e ushtarit të rregullt dhe të disiplinuar, tregojnë virtytet dhe gatishmërinë e tij që ai ishte i gatshëm dhe i përgaditur në çdo kohë. Shabani dhe shumë moshatar të tij që ranë në altarin e lirisë si Shefqet Zeka, Shefki Kuleta, Hasan Mustafa, e të tjerë, si dhe në mesin e të gjallëve :Nustret Kuleta, Mustaf Murseli, Afrim Kuleta ‘’Sugari’, Ilir Emini, Selamet Mustafa, Izet Ramadani’’ ballisti ‘‘ Zenl Ramadani e shumë të tjerë që kontribuan në çështjën kombëtare, qoftë me punë e qoftë me pushkë ishin nxënës të mij dhe më kanë berë të jem krenar sepse frymëzimi im gjatë shkollimitë tyre paska qenë shumë pozitiv dhe i dobishëm për vendin.
Shabani u vra duke luftuar ballë për ballë me bandat kriminle çetnike, gjatë një ofensive të fuqishme ndëshkuese që kishin marrë forcat serbe dhe që kishin përfshirë pothuaj të gjithë rajonin e Ll apit dhe Gallapit, me ç’rast u kryen shumë vrasje e masakrime mbi popullatën civile shqiptare e të pafajshme.
Për guximin dhe heroizmin e tij ndër beteja dëshmon dhe bashkëluftëtari i tij i ngusht i Shabanit, Nustret Kuleta, i cili deri në çastet e fundit të jetës së tij qëndroi me të. Shabani u vra në fshatin Sharban më 18 .04.1999 duke pushuar përgjithmonë në dheun e Kosovës martire që e vaditi me gjakun e tij të njomë.
