Sa herë bëhët e bezdishme
E ngrysur dhe pa fare shije,
E ftohtë si akulli t’lidhet shall
I thua kot falëm, ajo s’të fal.
Nuk i beson optikës tënde
Për rreth si vorbull planetesh,
Atje largë gallaksi e pa parë
Presin rend e pa rend si n’pazar.
Vetëm frika të merr për dore
Me rruzare t’lëmuara n’grusht
Kalon nëpër urën mëkatnore
Aty ku sëcili do zihet ngusht.
Po e ktheve kokën i hutuar
Të përpijnë djajt me një hurpë,
Dhe të shpiejnë në ndonjë zgurë
Aty ku se ke ëndërruar kurrë.
Ata që nuk kanë bërë turpe të rënda
Gjithë shkëlqimi i kësaj bote do shkrep,
Atje në një botë tjetër ku rrinë shenjtëria
Rethuar plot me dhurata si fëmija në djep.
Për fat të keq askush nuk u kthy me na tregu
Me gjunj të gjakosur dhe gishta të thyer,
Dhe do vie e të të prek dhe të të rrëfejë
Me arkivolin mbi supa se çfarë është përtej…
