Kjo është një përvojë personale, që dua ta ndaj me të tjerët. Nuk bëhet fjalë për një raportim për udhëtimet, por për historinë e një letre.
Unë dhe miku im, Feliks, udhëtuam në Shqipëri. Në breg, në Rivierë, nga Mali i Zi deri pranë kufirit me Greqinë. Pastaj në brendësi, në Alpet Shqiptare. Një kombinim fantastik.
Por në një internet- kafe dhe pikë bastesh (shqiptarët i pëlqejnë bastet) në qytezën e vogël Orikum, Feliksi harroi kartën e kreditit, kartën e automatit dhe letërnjoftimin personal. Të gjitha bashkë, në një qese plastike.
Por ai e vuri re këtë gjë vetëm një ditë më pas, pranë një gjiri fantastik. Shumë kilometra larg. Telefoni nuk kapte valë. Ishim të shqetësuar, ku mund të ishin dokumentet?
U kthyem sërish në internet kafe. Të rinjtë na mbanin mend, e dinim se ku ishim ulur, por nuk gjetën gjë. Edhe në kamerat e sigurisë nuk shihej gjë.
Feliksi bllokoi kartat e tij me një telefonatë në Gjermani.
Të humbasësh kartat e kreditit në Shqipëri, një nga vendet më të varfra në Europë, natyrisht që të bën të nisësh nga paragjykimet.
Megjithatë ky ishte një përgjithësim i nxituar.
Një muaj më vonë: një letër vjen nga Italia, dërguesi është i panjohur.
“I dashur Feliks. Unë jam Florika, jam shqiptare, jetoj në Itali. Këtë shtator isha në vendlindjen time, në Orikum. Atje kemi gjetur kartat e tua të kreditit. Të kam shkruar në FB, por nuk mora një përgjigje. Tani po të dërgoj një letër nga Italia. Nuk i kemi përdorur kurrë dhe shpresojmë që ke mundur t’i zgjidhësh problemet e tua”.
Ky është një argument kundër të gjithë klisheve.
Pas kësaj, pyes veten pse këto ndjenja dhe fyerje ndaj një vendi dhe një populli, që nuk e njohim fare?
*Marrë me shkurtime nga Huffington Post Deutschland
