Njeriu në kontaktin i parë me natyrën, mëson nëse do të jetë ndërtues apo shkatërrues, zhvillues apo shpërbërës i natyrës.?shtë tepër e rendsishme për njeriun se kopshtin e vet a do ta kuptoj si dhomë të vetën të gjumit ? A do ta kuptojë natyrën si tryezën vet që sa më shumë e ndot, ushqimi do të helmohet dhe shpirti dhe trupi do ti lëngojnë? A do ta ndotë ujin në rrjedhën e sipërme e që pastaj duke notuar të ketë etje e të mos mund ta pi ujin e helmuar? A do ta shndërroi përroin në deponi mbeturinash apo do ta mbaj të pastër dhe të kthjelltë? A do të garoi për ngritjen dhe për fisnikërimin e gjelbërimit në tërësi, apo do të djegë e do të thyejë çdo gjë që mundet? A do të jetë egoist apo do të kuptojë se natyra në tërësi është e mirë e përbashkët e të gjitha krijesave?
A do ti përkushtohet natyrës si shëndetit të vet në mënyrë që ajo t’ia kthej me mirësi? Pra çështja e ekologjisë tashmë është bërë temë në vete që kërkon trajtim të veqantë.Pasi që ekologjia është preokupim i përgjithshëm ,kërkohet që të fillohet nga institucionet arsimore (që nga kopshti, arsimi fillor dhe ai i mesëm e i lartë dhe të mësuarit gjatë gjithë jetës), bazuar në gjendjen e tanishme të natyrës mendohet se ekologjia duhet të vendoset si lëndë e detyrueshme e jo fakultative, si lëndë themelore, në mënyrë të përshtatshme dhe në përputhje me moshën. Shoqëria duhet të investojë më tepër në zhvillimin e organizatave që në baza vullnetare merren me çështjet ekologjike siç janë: vëzhguesit, alpinistët, gjuetarët dhe peshkatarët sportiv, prodhuesit e produkteve eko-bujqësore, etj.
Plotësisht është e ditur se asnjë nga problemet e shoqërisë dhe në raport me shoqërinë, ashtu edhe problemet ekologjike të çdo lloji, nuk mund të zgjidhen vetëm nga legjislacioni, thjeshtë me ligje, dispozita dhe sanksione ligjore. Është shumë e rëndësishme në shoqëri, nga çdo individ, pore edhe për shoqërinë si tërësi, për ta zhvilluar vetëdijen dhe kulturën ekologjike. Edhe vetëdija , edhe kultura ekologjike janë pjesë përbërëse e vetëdijes së përgjithshme, kulturës së përgjithshme, duke përfshirë edhe kulturën e sigurisë. Vetëdija ekologjike është stili dhe mënyra e jetës në natyrë dhe e bashkëjetesës me natyrën, mjedisin që direkt na rrethon jetën globale, qëndrimin ndaj çdo gjë që noton, zhytet, fluturon, zvarritet, gërmon, rritet, riprodhohet që na ushqen apo mbron.
Kjo është marrëdhënie ekologjike në mes të njeriut në mjedisit, që do të thotë relacion etik në me njeriut , endogjenes dhe ekzogjenes. Së fundi, është e nevojshme të zhvillohet një vetëdije mjedisore me aksiomën në qendër që ekologjia paraqet shqetësim për ekzistencën dhe mbijetesën. Vetëdija ekologjike ndërtohet, zhvillohet dhe përsoset nëpërmjet qasjes individuale, duke filluar përmes familjes, përmes sistemit edukativo arsimor, nëpërmjet veprimtarisë shoqërore dhe përmes mediave (elektronike, të shtypura dhe filmit ). Kur është fjala për familjen, marrëdhënia me natyrën secilit prej anëtarëve të saj është një pasqyrim në natyrën e familjes.
Në familje së pari të mësojnë avantazhet themelore të çdo gjëje, duke përfshirë mjedisin dhe respektin për mjedisin.Po ashtu edhe komunitetet fetare mund të luajnë rol të jashtëzakonshëm për zhvillimin e kulturës së vetëdijes dhe ndërgjegjes ekologjike. Këtë e bëjnë të dukshme edhe autoritetet më të larta fetare, kur ata thonë se njerëzit po e shkatërrojnë diversitetin biologjik që është krijimtaria Hyjnore, njerëzit e kërcënojnë integritetin e tokës dhe kontribuojnë për ndryshimet klimatike duke e privuar tokën nga pyjet e saja natyrore , duke i helmuar ujin, tokën dhe ajrin dhe si mund të llogariten të gjitha këto përveq se janë mëkate.
Sipas librave të shenjtë, dhe marrëdhënia me natyrën është universale dhe gjithëpërfshirëse. Në fakt, Perëndia kujdeset për të gjitha llojet, mbi diversitetin, dhe mbi tërësinë që e ka krijuar. Krijuesi nuk lejon ndërhyrje ndaj natyrës që e redukton diversitetin e saj, ndërsa çdo aktivitet të tillë që e rrezikon ekzistencën e llojeve konsiderohet tentim ndërhyrje në qëllimet Hyjnore. Së fundi, e gjitha kjo është çështje e bilancit ose ekuilibrit që fillon të shtrihet nga universi, e që sipas librave të shenjta, janë të krijuar nga vetë Perëndia. Sipas shkrimeve të njëjta, mjedisi nuk i shërben vetëm një brezi, por është dhuratë e Perëndisë për çdo kohë, për të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen, dhe në këtë kuptim, asnjë qenie tjetër, përveç njeriut nuk është në gjendje që me vetëdije ta kryej detyrën e ruajtjes së mjedisit . Udhëhequr nga këto udhëzime, për shembull Profeti Muhamed a.s. tha se të gjitha krijesat janë shërbëtorë të Perëndisë, dhe se më i miri në mesin e tyre është ai që është më i dobishmi i shërbëtorëve të Perëndisë.
Mediat luajn rol shumë të rëndësishëm në ruajtjen e ekologjisë dhe nuk do të ishte mire, që çështjet e mjedisit dhe atoekologjiketë jenë objekt i interesit të medias në nivelin e aksidentit apo incidentit, ose vetëm kur ndodhëfatkeqësi dhe për viktimat e fatkeqësisë, kur viktimajanë vetëmnjerëzit, ose vetëm atëherë kur fuqitë botëroredebatojnë përekologjisë në ndonjësamit. Shembujt pozitiv dhe negativnga fusha e ekologjisëështë në interes të përgjithshëm që të behën përditshmëri emediave e mas-mediave dhe material i veçantë i filmave artistik dhe dokumentar, publikimeveshkencore dhe literaturës së popullarizuar.
shoqëria me shfrytëzimin e pamend të burimeve natyrore rrezikon ti shkatërroi ato, por edhe rrezikon që edhe vetë të bëhet viktimë e këtij shkatrrimi, respektivisht, pa marrë parasysh sa të mëdha janë zhvillimet shkencore, shpikjet teknologjike, rritjet e mrekullueshme ekonomike, në qoftë se ato nuk janë të përcjellura me përparim të vërtetë social dhe moral, do të kthehet kundër vet njeriut.
Siq duket ne konën që jetojm më tëvlefshme për individët sot janë një grusht para se sa jeta njerëzore, jeta e llojeve të tjera të gjalla dhe më në fund edhe planeti Tokë si tërësi.
Për situatën në të cilën gjindemi në aspektin ekologjik ,nuk mund të themi tjetër përveq se ,në mbrojtjen shtëpisë sonë të përbashkët duhet të përfshihet e tërëracanjerëzore, të bashkuar në kërkimin ezhvillimit të qëndrueshëm, sepse e dimë se gjërat mund të ndryshojnë. Në sferën e ndërgjegjësimit mjedisor dhe kulturës ekologjike përfshihet edhepraktika materiale eshoqërisësë qëndrueshme, e cila nënkupton edhe:kërkimin e përhershëm të zgjidhjeve ekologjike; trajtim serioz i të gjitha rreziqeve ekologjike; verifikimin e përhershëm të politikës së projektuar ekologjike; informimin publikut mbi përformancat e aktiviteteve ekologjike; proceset prodhuesetë harmonizuara me të arrituratmë të reja shkencore dhe teknike dhe me mundësitë teknike dhe teknologjike; që e tërë prodhimtariaduhet ti jep prioritet realizimit të qëllimeve ekologjike.Masat ekologjike, qëllimet dhe standardet duhet të integrohen nëtë gjithë lëmenjtë e qeverisjes së ndërmarrjeve;në realizimin e aktiviteteve, eko-ekspertët duhet ta kenë fjalën kryesore dhe përfundimtare me rastin e rregullimit të situatave dhe rrjedhave afariste; të gjithë të punësuarit, në detyradhe sisteme, duhet të edukohen në aspektin e përgjegjësisë dhe ndërgjegjesekologjike; imperativin kryesor të politikës afariste që duhet të jetë përshtatshmëria ekologjikeqë krijohetsi rrjedhojë e mbrojtjes së mjedisit, shfrytëzimit racional të resurseve dhe energjisë, përdorimin e sigurt të prodhimevetë krijuara rishtas, ripërdorimin eprodhimeve të shfrytëzuar, riciklimin si dhe deponimin e sigurt.
Autori është PhD.(C) i Sigurisë