Në shpirtin e poetit zjarret ndezur
Nuk i shkym’ ujë i lumenjve as i detërave
As vetetima, ortegu i borës
As loti i dashurisë tretur diku në fundin e botës.
Nuk e shkym zjarrin në shpirtin e poetit
as zinxhiri i bërthamave nukleare
prej miljona vitesh ndezur
aty ësht prushi, brënda digjet.
Shpërthen me fjalën,
brenda saj ështe njeriu
i përlotur, i uritur, luftëtari, heroi,
Vajza e dashuruar për të parën herë
…
misri në arë gruri, lulet në kopsht
Shpirti njerëzore,
ushtari me pushkë duke vrarë ushtarin,
planetet e friksuera nga njeriu
me pishtarë në dorë,
Duke vrapuar tek trupi i pa jete
i një ushtari tek një femije mbi rrugë
Tek një barbon i shtrirë në një kënd rruge
me dorën e zgjatur në horizont.
Laboratoret moderne të shkencave mortale
…
Ndaj përplaset poeti me gurin,
urën , ortegun fabrikën , makinën…
me buzëqeshjen, me rrudhat e një plaku,
me një femijë të sapo lindur në gjoksin
e një nëne.
Ndaj shpirti i poetit degëzon në burim ndenjash
njerëzore, me botën, me yjët e qiellin,
shkon deri tek Zoti në takim
duke iu lutur për paqen e njerëzimit
pa armë , pa kufi,
njeriu të lahet me ujin e bekuar
Ndaj përplaset poeti
me fabrikantët e politikës ,
me utopinë e pa fund,
me zogun ulur në dritaren e një kulle ,
i kthyer kah mërgimi,
duke kërkuar therime toke
të munguar , ushqimin e jetës,
lirnë e butë si ujë që rrjedh
nga mali i vjetër mbi shkëmbin
e shpirtit të tij
Ndaj përplaset poeti…
Përplaset me dhimbjet njerëzore
me dritaret e mbyllura
nga dëbora dimërore,
ecën nëper rrugët paemërtuara
pa adresa, të tretura
në akullnajat e kohës së ftohtë
duke ndjekur hijet e mbetura pas
ikjes së njerëzeve të uritur, nga lodhja e zërit
nga tribunat
hipokrizia e kollareve të ngjyrave të ndryshme
që varen në qafën
e kuajve analfabetë që firmosin lirinë
në përplasejn e poetëve të ndezur në shpirt
si zogu në ikjen dimërore,
poetët përplasen në buzet e thara
të dashurisë së tradhtuar ,
në hapat e trishtë të një gruaje
dhunuar, përbuzur
Përplaset poeti në pasqyrën
e ngurosur në horizontit,
me vetëtimën e reve
shkëmben fjalën dhe shikimin
duke u kthyer në
skelet kockore mbi rrugët e qyteteve
si lajmëtarë ecën,
duke thirrur në poemën e cimentuar
nën lekurën e trupit ,
në kepucën e grisur vezë zogjshë
strehohen, ushqehen me lotin e poetit
kthyer në një masë helmi
mbi hipokrizinë e këtij shekulli.
Lajmëtarët e poetit ikur
nëpër rrugë të kryqëzuara
nga zjarre të nxehta
njeriu i shitur
…
Nga tregtarë të egër mesjetarë ,
madje prostituta
me trupin lakuriq nën qielll ,
nga pas një shimpanze i shekullit të ri
blen trupin e saj ,
më tej një i droguar me një flamur pa ngjyrë
pa komb pa emër,
Pa formë, pa sy, dashurohet me veten
duke pirë vdekjen
në euforinë e shpirtit e fitimit
të njeriut me emrin e kohes së lire - të lirisë.
Përplasen poetët
me plakun e vetmuar në një rrugë
në një shtëpi në qoshe të shekullit ,
përplasen poetet e mjerë
duke vrapuar drejt njerëzve nëpër rrugë
në gomonet e detit,
në fytyrën e shekullit të verbuar
plakur i sapolindur ,
plakë rininë, plakë syrin e bukuroshes
sapo ka lindur femijën
…
plaket fjala , plaket koha,
plaket sistemi, plaket ligji
plaket guri , plaket muri i kullës ,
plaket edhe liria, plaket edhe Zoti
ndaj poeti përplaset
-
Si katalizatori i një trupi njerëzirë
ndaj zjarri i poetit nuk shuhet
aty piqet shpirti
Koha dhe evolucioni…..
Përplaset poeti me fantazmat e shekullit,
demonët e hekurt
brenda çdo qelize kanë një varrrë njerëzore!
Këta janë demonët që nuk njohin njeriun ,
vetëm veten dhe paranë me të cilën blejnë kohën
Blejnë njeriun e mirë
ushqen demonin e pashpirt
Ndaj përplasen poetët
Në flakën e shpirtit
Duke thirrur me fjalën e bekuar
Poetët duan lirinë, paqen ,
ata dashurojnë aq shumë sa në çdo qelizë të trupit
kanë buzëqeshje njerëzish
Lotë, dhembje, shpresa, forca
…
kandilin pishtar në dorë dhe në shpirt
Për të ngrohur botën e lirë paqen
Poetët përplasen…
