Kur të vranë errësirës i thanë:
mbuloje!
Dhe, terri ra, por kur të pa -
e zuri trishtimi
se s‘mund të besonte që kishte njerëz
më të zi se nata,
më të mallëkuar se hija e qoftëlargut!
Të vranë, e të shanë
Por ti hyre në këngën e gjelit
Në drejtim të mëngjesit
Që erdhi gëzuar, por kur të pa,
ra në grrahmë
Se s’mund ta besonte që vëllau
Mund të ishte më i zi se shkau!
Të vranë e Ti po i luteshe hënës
Me flatrat e buta të zogjve
Reve të zeza pritën me ua nxanë
Që dielli me rrezet e veta të nxehta
Me ia puth tokën e qiellin
Kosovës anëmbanë!