LOJË SHAHU
Çfarë i kërkuan mbretëreshës Teutë në lojën e shahut
Të shndërrohet në heroinë të betejave për token shejtë
E kam vështirë të luaj pa ushtarë të saj nepër metropolet evropiane
Nuk fitohen betejat vetëm me fronin e mbretit.
Gjashtëmbëdhjetë shekuj para Krishti ka fillue loja ime
Në mbretërinë pellazge të Tanagrës të gjithë flisnin shqip
E lexova Homerin kur shëtiste i lirë në dritën e fenerit rrugëve të Athinës
Me flakën e dritës pellazge shënoj Iliadën dhe Odiseon.
Tragjedi shekspiriane po luhen edhe sot në tavolinen e lojës se shahut
Ma kërkojnë që toka ime prapë të mbetet edhe pa Zotin tim
Sepse ne që nuk kemi mbret nuk i dimë rregullat e lojës se shahut
Tradhtitë e zunë ngushtë fisnin tim dhe të Gjergjit.
E di që jemi të vonuar në beteja edhe në lojën e shahut
Këmbëkryq e kemi kalue kohën pa pasur guxim të jemi arti vetë
Kështu as Zoti nuk na ka dashur sepse ai e do vetem të guximshmin
Ende jetës si duket i falëmi ëndrrat që vrasin të bukurën e detit.
Kur do ta zëmë kohën e lojës se betejave për dritën e diellit
Nëse piktorët ende pikturojnë fytyrat tona korbiane
Si do të na fal atdheu kur rapsodet këndojnë tradhtitë
Nepër legjenda nuk jetohet i lirë pa fitorët e lojës se shahut.
LARG
Përse kaq larg është udha për të ti o diell
Përse mendimet më janë rënduar që në mëngjes
Kur flaka e jote u bë dritë për emrin tim të shejtë
Ç?farë faji kanë ditët e mia kur stuhitë të mbuluan.
Apo nuk dita të bëhem një donzhuan romeonian
Ta kthej Vendikun në ëndrrën për dashuritë përrallore
Nuk ka asnjë fuqi korbiane që më zhdukë nga jeta e lirë
Është besa dhe fjala e shejtë kur zotnat ma lanë kujtim.
E di që bota mendon që kurrë s?do takoj dritën e diellit
Si ma thot shpirti, sa afër jam drejt rrugës për të ti
Fjalët e bukura dhe buzëqeshja e jote m?i ndan orët
Për të përqafue aq fort sa valët e detit të ngritën në stuhi.
Atëherë asnjë trëndafil më nuk mbetet i etur në tokën e tharë
Nëse unë mbes pa fjalë nuk jam fajtor pse u deha për pak çaste
Ah,kurrë më nuk dua të rri larg teje për asnjë çmim të jetës
Jetoj dhe vdes për diellin për aq kohë sa ti më fal ngrohtësi.
Sot dua të fluturoj për t?i zënë fluturat para se të zhdukën kopshtit të Edenit
T?i emëroj në hyjni,flakë dielli,shejtëri jete,ëndërr për t?u ngritur mbi ozon
Krejt kjo jetë edhe nëse kurrë nuk ia fitova dashurinë diellit më është hyjnore
Fytyrën e kam si lumi i Cemit pa asnjë njollë tradhtie që dallohëm nga demonët.
Kjo më jep jetë ,më jep emrin e pastër Agim dhe të ngritëm ndoshta edhe mbi Olimp.
Ç?DRITË A VËRBIM I FALA FJALËS
(E çastit për ditëlindjen time-25 Gusht 1957-25 Gusht 2018 )
Një jetë më thuani ëndërr kisha pasur lirinë
Kur dhembjet më ishin vetë fjala e parë
Kurrë nuk i besoja se pranë meje jeton ti
E bukura e detit e shndërruar në dritën e diellit.
Lakuriq kurrë nuk e zhvesha fjalën e shejtë
Luftova me veten në njerën anë për ty
T?i qëndroja besnik diellit dhe ngrohtësisë se tij
Dhe betejave ende të pa përfunduar çdo çast të jetës.
Nuk e kam mendue mirë se si të mbrohem nga fjala
Atëherë kur dhemb dhe kur më shpon më zi se plumbi
Kam ikur nga jeta e djajëve për t?i shpëtue ferrit të mallkimit
Me zotrat jam fjalosur deri sa zhdukjen ma kërkuan.
Sa plagë shpirti m?u bën gëzimet kur m?i zbritën yjet
Një fytyrë ujku jetën diellit më sa fuqi ia vrau
Si t?i harroj buzëqeshjet kur ndërhynë zezonat
Cili zot nuk do e përmbyste botën kur të di për këta demonë.
Ndoshta më mirë do të kisha prapë një jetë ferri
Se sa të jetoja si luftëtar i harruar nga zotrat e atdheut
Të gjitha dhembjet sot janë bashkue në plagë që s?kanë shërim
Pse yjet zhduken nga dielli dhe dielli zhdukë emrin tim.
Ç?KOHË TITANIKE NA VIE
-Ëndërr paska qenë dashuria ndaj luftëtarëve të lirisë-
Sa më të shpejtë kohët ndryshojnë të sotmen
As apolot nuk e kanë këtë shpejtësi marramendëse
Vdekjen më shumë e duan se sa gëzimet e jetës
Përse na ndodhë ky fat neve kur ende plagët s?kanë shërim.
Fatin e kishim të lidhur më tokën e etur për liri
Kurrë nuk lujtëm me gjuhën e Zotit as me fjalën e tij
Ëndërr paska qenë dashuria ndaj luftëtarëve të lirisë
Që sot të jemi mëkatarët e fjalës se shejtë.
Me cilin Zot të matëm për besën dhe guximin tim
Nëse jeta ime i sjell fat detit dhe tokës
Ja ku më keni jam i gatshëm të bie therror
Vetëm koha mos të na ikën thellësive titanike.
Mëkatar të atdheut t?i lëmë vetëm demonë e perandorë.
Ah,fytyrat e fisit tim nëse një herë humbin nga jeta
Asnjë piktor kurrë më s?do të mund të ju pikturoj
Ndoshta me lot të dhembjes sytë dua t?ia kujtoj.
RINGJALLJA
(Në ditëlindjen e Bill Klintonit)
Në ferr me djajtë për jetë të jetëve
Qëndrova vetë i një milionti refugjat
I tokës dhe për tokën e shqipeve .
Mos m?i kujtoni vrasjet do më thonin perandorët.
Një Zot e di fuqinë e demonëve
Kur flasin e vrasin dhembjet.
Plagët asnjë perëndi nuk m?i shpëtoi
Derisa toka dhe qielli u bën bashkë
Dhe zbrite me shpatën e Gjergjit
Më fale dashurinë e Nënës Tereze.
Në çdo ditëlindje Bily
Ringjallësh në legjenda
Promethe i atdheut tim
Dikur të zhdukur nga faqja e dheut.
Sot e kam të lehtë lindjen dhe vdekjen
Mos më urre nëse e harroj lirinë
Kam për të ecur nepër plagët e mia
A do të më shërohen kur ta bashkoj atdheun e ndarë.
SI TË UROJ
(Në ditëlindjen e Diellit)
Sot ndaloj dhembjen luleve kopshtit të Edenit
Fali edhe flakë po deshe nga dita jotë më e bukur
Mjaft acar dhe plagë kishte toka e urryer nga demonët
Për shi po të lutëm o dielli im lufto me bajlozet e stuhive.
Sot nuk vdiset nga mërzia e betejave të humbura
Dua të ndaloj bashkë me gotën e ngritur për yjet
Me lartë se vetë hynitë të gëzojmë për një çast jete
Për fitoret e popullit tim të shejtë është urata ime.
Nuk vdes nga flaka e zjarrit tënd o dielli im
E di se cili nga ne të dytë e mban fjalën më mirë
Edhe kur kendej kalojnë acaret ti më ngroh më shumë
Edhe unë mbijetoj kur ferret e jetës më prangosin.
Sa bukur të festoj sot në ditëlindjen tënde
Dua për një çast të pi deri sa të bëhem gotë e thyer
Edhe kështu jam i dehur pa ngrohtësinë tënde o diell
Më lejo të rri me kujtimet që herë më rikthejnë në jetë.
Besoje fytyrën time të buzëqeshur më mirë se vetë hëna
Sot e ndalova edhe vargun mos të shpërthen kur kujtoj demonët vrastarë
Dua të jem vetëm luftëtar i trëndafilave të tokës se shejtë
Lutëm që të bie shi për secilën lule të kopshtit tënd o diell.
Ç? KËNGË I FALA DIELLIT
(Dedikim Diellit)
E kam përjetue ferrin e shekujve mbi supe
Por kurrë nuk harrova t?i ujiti lulet
Që i falnin aromë jetës sime.
Njëqind këngë ia fala diellit
Për ta bërë emrin tënd legjendë.
Shpirtin e riktheva në kujtimet tua
Atëherë kur deti ishte valë piktoresh.
Mezi arrita të jetoj deri këtu pa frymë lulesh
U mbajta fal buzëqeshjes se syve të fluturave
Të vetmet trëndafila që ishin jeta ime e shejtë.
Nuk e kam mendue se lulet më lexojnë pikëllimin
Në dhembje bëhen vetë arti i fjalës se bukur.
Nuk di a mund të gjej shërimin e plagëve pa shërim
Cili do isha nëse do të pikturoja fytyrën e buzëqeshur.
Ndoshta do ia kaloje Mona Lizës se fshehur dhe vargut tim
Ti më e dashura dhe më e bukura e thellësive titanikiane
Ti që e di se zhdukja e jote krijon tragjeditë e Shekspirit.
Edhe unë e di që bëj shumë zhurmë për asgjë
Do më thoshnin Hemingueji,Lasgushi e Serembe
Të vërtetën askush deri më tani nuk e ka gjetur.
Një yll sonte ka ndrique mbrëmjen time fatlume
Për besë ju besoj yjeve vetëm atëherë kur më ngrohin me rreze të arta dielli.
Por ,ah ngrohtësia e diellit matet me shpirtin e vargut të lirë
Të fytyrës se saj që krijon vargje të jetës sime.
BORXH TË KAM POEZI
Sot jetova sa për një shekull jete
Të kam borxh jetën kur ti ma fal
Lutjen që bëra me të vitmin qëllim
Yjet ma pranuan pa asnjë çmim.
Ozonit i folën fjalë miradije
Para se të vie hëna në mbrëmjet e mia
Më erdhi sebashku me diellin dhe m?u bë jetë
E para fjala më pastaj ëndrra dhe poezia.
I kisha borxh çastet më hyjnore poezisë
Për fjalët e bukura që ia thot luleve
Dhe kopshtit të Edenit kur rri me flutura.
Poezi të kam edhe kur pi
Kur ngriti gotën dhe dehem
Pafajësinë kurrë nuk ta lë mbi ty.
Me ty dhembja më ikën nga jeta
E di që ty as mua nuk na thuhet e vërteta
Vetëm e bukura e detit ty të ngjanë
Të dytë e kemi një ëndërr dhe një nënë.
Shqipërinë me ty poezi e dua më shumë
Shërimin e e atdheut ma munde me dritë të jetës
Ç?flakë për besën i fale mallit tim të dritës
Ditës kur rri me ty ia vure fuqinë rritës.
FRIKA
E kemi mendue në çdo kohë vdekjen e luleve
E vetmja që nuk të pyet për kohën tënde
Frikën nuk ia patëm asnjerit pushtues dje as sot.
Me jetën unë bëja çfarë e dëshironin lulet
Kurrë nuk kisha kohë t?i kushtoja vetes
Kisha frikë nëse harroja t?i ujiti trëndafilat.
Frika tek unë ishte përditëshmëri e kohës se ferrit
Vetëm fytyrën nuk e mbuloja për t?u shndërru në kujtime
Në dritë dielli përherë duke kërkue Kopshtin e Edenit.
Sonte e vrava frikën e dymijë vitesh para Krishtit
Kur formulën e pagëzimit ia vjerra secilit kalorës
Në qafën e Tanushës u rikthyem t?i numërue betejat
Tërë fisi vrapon për të zënë dritën e diellit tënd.
Sonte zemër vrarë u bëra pa fajin tim ma thanë zotnat
Për besë fjalën ende po e ruaj nga varrëmihësit e shekullit të ri
Ndoshta një ditë e kërkojnë takimin tim me këta demonë
Do të iku nga ky planet pa asnjë shenjë të pasaportës sime.
Edhe pas kujtimeve të vitit të brishtë e mora veten
U riktheva në fjalë jo më si herave tjera si përrallë
Deri sa të pëlcas nuk dua të rrëfehem para perandorëve
Loti im lë ta mbush një det të tërë plagësh çdo çast të jetës.
Frikën po e vraj sonte m?u në kopshtin plot lule Edeni
Nëse më rikthehen kujtimet vetëm Zotit do ia them
Jetova një jetë mbretërore me fuqinë e zotësisë se tij
Dhe mbret u bëra për fjalën që e ruajta me gjelozi legjendash.
SI TA AKUZOJ ZOTIN
Dua ta akuzoj Zotin për mëkatet e njeriut
Për mëkatet e Zotit cilin njeri duhet fajësue
E them pa frikë se betejat e gjyshërve nuk kanë humbës
Fitoret e tyre sot janë lulet kur i vëjmë përvjetorëve të pavdekësisë.
E kam mendue se më mirë të jem unë mëkatar i akuzimit
Nëse Zotin tim e kam dashur më shumë se veten
Përse tokën time ma ndajti në dysh dhembjesh
Përse plagët e shekujve m?i la të kullojnë deri me sot.
Kam për të thënë edhe për demonët që më sillen vërdallë
Dua të akuzoj për ca fytyra të buzëqeshura me shije tradhtarësh
Ku kanë krijue foletë nëpër vallëzimet dhe ahengjet e djajëve
Mbushin gota e kupa errësirave korbiane dhe puthin çupa.
Si të most ë të akuzoj Zoti im kur e them të vërtetën e hidhur
Krijove perandorë atëherë kur isha vetë ferri pa dritë dielli
Kur më prangosën demonët që ti ju fale jetë për ta gëzue
Qofshim njeri nga ne të mallkuar apo unë pse nuk dita me protestue.
EMRI IM
Emrin tim kujtim e ruaj
Për gjysh e stërgjysh
Që mall e paten agimin e lirisë.
Emrin tim kujtim e ruaj
Për emrin e Gjergjit dhe shpatës se tij
Kur për pesë shekuj betejash atdheu
Ma rujti emrin tim që sot me krenari e mbaj.
Sa me fat jam që më pagëzuan Agim
Sa do të doja t?i ngjaja agimave të lirisë
Agim Ramadanit,Agim Bajramit
Mijëra Agimave që do të vijnë pas meje.
I përulem çdo nëne
Nëse lindin prapë Agima të lirisë dhe bashkimit.
LAMTUMIRË ZË ZANE
(Dedikim Valbona Markut dhe të bijes)
Deri në qiell ulurita sa as një zë njeriu s?më dëgjoj
Pse isha mes katër muresh apo e menduan se jam ferri vetë
Askush nuk u mor me zërin tim sikur të isha djall
As lamtumira kur i kërkova dashurisë sime nuk bëri jehonë .
Më dheun e Kosovës se lirë dua të ndërrohem
Me asnjërin nga të gjallët më nuk flitet
Lulet të vetmet që i deshta me shpirt po shikoj a janë të lira
Po ju afrohem mos t?i le të vyshken,ah dua të rriten .
Tani jam një zë zane e malit dhe po flutuoj tok me fluturat
Kot jetova me të gjallët që janë tërë mëkat tradhtishë
Vetëm dheu më ka mbetur për t?i besue sot
Me luftëtarët e lirisë po iku të iu bashkohëm betejave të pambarim.
A thua aty a do të jem e lirë nëse ata thirren në liri
Kujt t?i besoj sot përpos dashurisë që kurrë nuk e pata
Po të marr edhe ty bija ime të jesh e lirë pranë nënës
Në cilën liri të të le ty jeta ime e pa jetë.
Sot Kosovës po i them lamtumirë përgjithmonë
Po shuhem unë e ti bija ime se nuk paska liri për neve
Dashurinë na e vranë demonët që po ma vrasin për ditë Kosovën
Nëse më kërkoni jam shndërrue në zë zane në lule të pyellit jetoj.