Të dukesh si i bardhë e kupton
Të dukesh si i zi, edhe këtë e kupton,
Por, të dukesh si vetja vallë e kupton ndonjëher?
Sidomos kur shpirti s'të njeh as ty,
Sepse i ngjan më shumë vdekjës së parë...
E ndoshta më shumë asaj vdekjës shpirtërore,
Kur i humbë të gjitha në natyrë.!
I humbë aq shpejt, saqë edhe shpirti të pyet:
Ore, ç'të kam bër unë i shkreti?
Unë që gjithmonë ta njoha dhimbjën
Gjithmonë ta dhash ndjenjën shpirtërore,
Dhe ti prapë kërkove që të vdisja për ty
E unë vdiça sa herë, o Zot, për Ty,
Dhe vetëm për ty e kam bërë vdekjën
Edhe pse hyra në gjynah me shpirtin tim,
Se ai, asnjëherë s'më tradhëtoi mua,
Asnjëherë s'më la vetëm kur kisha frikë nga ti
E ti më le - po, po më le, bile pa vra mendjën fare
Dhe tashti në fund të lëndova unë ty aq shumë,
Saqë edhe dashuri më fale, sepse the:
Tashti me njeh mua sikur vetën...
Dhe shpejt do të dukesh sikur unë -
O njeri i mjer!
Mjerim për njeriun,
Sidomos kur ndjehet sikur vetja...!