Hesht Shpirti im
kur velin gri mbi qytet pushtetarët shtrijnë
e turma shurdhmemece i këndon robërisë.
Hesht se revoltën e poetit nuk e duan
as atë mal simbolesh që ngreh Ai
për hënën nusërore dhe madhështinë e zjarrit.
E ç’rëndësi ka në ishte Fjala në fillim
nëse vargu yt sfidohet
nga kuaj të harlisur a nepërka me syze.
Shpirti im,
për verbimin e diellit dhe gjithçka rreth teje,
hesht po munde!
Sërish do ketë një të Premte të Madhe...
Mohimi i vetvetes
Te pritja zunë rrënjë shpresat e kalbura
ne ëndrrën për një shtet ideal në kullë funebre e kthejmë
zhveshim shpirtin nga qenia dhe brohorasim fuqishëm:
Poshtë Identiteti!
Tash dhimbjet e lindjes së shkretëtirës ndjen
dhe lavde-broçkulla i thur vetes
se dritën e tokës së parë mëri e ke;
botën dhe shtratin ku linde mallkon
i katandisur në leshnajë.
Populli im,
për ku je nisur?!
E helmuar është fjala
E helmuar është fjala jote
nëse e kafshon deri në përgjakje
dhe e varros nën dhëmbë.
Nëse nuk e vë dot gozhdë
në pushtetin shpërfillës të natës,
mos thuaj jam poet!
Kumt i frikshëm ky për të nesërmen..
Liri
Ç’ushton në memorie
heshta e dhembjeve
në net shtatzëna
pret ngjyrën e blertë në shteg
zemër pa aortë trashëgohesh
me ëndrrën e përditshme në sy
bota ka rënë në gjumë
mos e tundo, të lutem!
Këtej s’ka mbërrit liria
Në kullë të frikshme errësire të katandisin
në kampion ferri
enigmën e gjakut dhe gurit s’e njohin
as peshën e fjalës dhe pritjen e thinjur
në sfond kope ujqish
kafshojnë hemisferën veriore të trupit tënd.
Toka ime
copë e grimë të bëjnë
me iluzionin për dritën s’jetohet
digjemi nga humbja e kujtesës.
Ushtari im,
këtej ende s’ka mbërrit liria.
