Grotesk që s’e shmanga dot, ku çdo ngjashmëri me ngjarje e ndonjë president real është e rastit, përveç ngjashmërisë time me veten...
Demon çalaman...
dhe të bënë president.
Brirë s'ke mbi ballë,
por një të rëndë helmetë,
jo se vërtet e mban,
por kokën ke të fortë.
Trishtan komedian,
dinakërisht idiot.
Statujën e idolit
mbarte mbi shpinë.
Një këmbë e një dorë
mallkueshëm të ngrinë.
Po s’i ta ngresh natën, -
në ç’shesh a varrezë,
atë që turmat flakën
në ditën bronzzezë?
S’duroni dot të gjallët,
nga ferri juaj dalë...
dhe dekoron të vrarët
nga soji yt të vrarë.
Ti vetë je vrasja
e ndërgjegjes së kohës,
ana e prasme -
mashtrim i revoltës...
Ç’stepë të dha fat
në dimrin e vonë?
Gropa hap në çdo hap,
demon që çalon.
S’e di përse je,
pse koha u çmend?
President pa atdhe,
atdhe pa president.
Monologu i njeriut të pasnesërm
As Eva, as Adami nuk ishin antarë partie,
njerëzimi e di, të lutem dhe ti dije.
Pa parti Noja me atë arkën e tij,
Globi shtyn errësirërat pa parti.
Por Djalli, me pikpamje djalliste,
shpiku partitë, - ç’gusto neveritëse!
Në zemër të mollës futi krimbin, -
krim(b)* dhe gjarpër një ishin,-
politikën - profesion me prejardhje djallëzore,
që krim(b)ëzon njerëz kohë pas kohe.
Politika shpiku policinë,
Politika shpiku kryetarët.
Njerëzit kishin ëndërruar bashkësinë,
jo partitë dhe nënndarjet.
Po ku është partia e vejushave, invalidëve, pelegrinëve,
ku është partia e familjes, e fëmijëve?
Partia e syve të skuqur ku është vallë,
në hirin e Aushvicit, Songmit, Gulakut** të gjallë?
Por një ditë, një ditë, një ditë,
për stërnipërit tanë të gjitha partitë
do të kujtohen si një gjë e tejshkuar
si superkafshët, si Babilonia e rrënuar.
Bota pa të persekutuar e blasfemi do të jetë,
pa çalamanë moralë në pushtet***,
e gjitha një e asnjë parti,
veç ajo me emrin e thjeshtë: njeri.
Shkruar në 1972.
Botuar për herë parë në 1991.
