Atë natë, ende pa u larguar shumë prej shtepie, u lajmëruan të lehurat e para të qenve të katundit . Lehnin net e ikur tuj mendue se është një vjedhës, që fshihej prej gardhi në gardh, e ai, I frikësuar dhe I mbushur frymë vraponte gjithnjë e më tutje. Mbërriti deri te shtëpia e fundit dhe u ndal . Trokiti me kujdes në dritare. Kush e din se kush banon në atë shtëpi dhe mos mshehej ndonjë të papritur ? Në fillim nuk u pergjigj askush .Përse trokiti dhe tash u ndie zani i dikujt :
- Kush ëshë ? – Pyeti një zë fëmre .
-U dhëtar,- mezi shqiptoi Graniti .
- Hape, teze, vetëmtë pyes diçka . Gruaja ndieu se ishte një zë fëmijë dhe hapi dritaren . Nën dritare qëndronte një djalosh i vogël . Gruaja u frigua . Në djaloshin kishte diqka te jashtëzakonshëm : nën dritën e hënës shkëlqente pyelli se si digjej .
– Teze,- e luti ai,
- cila rrugë të çon në Grykë të Rugovës ?
- Këtu e preu rrugën më se lehti, - dhe gruja ia tregoi me dorë drejtimin, e mandej I mbylli shpejt kapakët e dritareve . Thuhej se frigohej se mos po e she se kush me këtë djalosh të panohur . Në të njëtin moment hapi perseri kapakët dhe thirri më zë te ulët :
- A je I uritur ? I tha se nuk ëhstë dhe mezi priste që gruja përsëri te mbylltë kapakët e dritareve .
Posa që ajo e bëri këtë, vrapoj si rrufeja përpjetëzes, nëpër pemishtë. Vetëm në një livadh përmbi katund u ndal e pushoi . Shiko rreth e rrotull . Në katund gjithnjë e me teper leheshin qentë, megjithëse të lehurat që percielleshin e kishin parë qyshkur .
Domethën, dikush përseri po hynte ne katund . Në qoft se janë vjedhësit, nuk dso te jet mirë. Dhe ai nisi me tutje . Merrte ne thue në rrajët e drunjev dhe perseri vazhdonte rrugën . Duhej te kalonte kodrën dhe te dalë në anën tjeter të rrugës dhe pastaj te kalojë një koder tjetër dhe t'i afrohet Grykës së Rugovës . Erdhi deri te rruga dhe deshti te vraponte . Shikoi rreth e rrotull .
Prej së largu ushtonin automobilat ose diçka tjeter që ende ishte larg dhe nuk dukej . Rruga ishte e lirë. Graniti mur hov nga vrapi, por pasi arriti në anën tjetër,dikush bërtiti:
-Ndalu ! Kush është ?
-Udhëtar…belbëzoi Graniti,-ushtar prej fshatit .-Ndalu, ose do të qëlloj,- bertiti rrept rojtari. Graniti e njohur prej zeri se nuk është brim miku . As nuk dyshonte se ky nuk është . Në të njëjtin moment mori vendim që te ikë dhe me njëherë vrapoi në pyll .pas tij mbeti rojtari,fluturuan plumbat , e mandej menjëherë vraponin disa ushtar për ta zënë. Ata nuk qëlluan më dhe e rrethuan .
Lufta jo e barabartë nuk zgjati shumë . Graniti mur ne thua në degë dhe u rrëxua . E zunë dhe e murën me veti . Nuk kundërshtonte më,e dinte se është kot dhe mendonte vetëm se çka do të thotë kur te çojnë në shtabin e tyre. Ne fshatin e parë, në stacionin e vjetër të xhandarmërisë, ishte komanda e ushtrisë . E çuan te komandanti I veshur si fshatar . Ashtu I ri, Graniti nuk dyshonte, sidomos kur tha se prej cilit fshat po vinte . Prej keti fshati ishin shum ushtarë, ku ata ktheheshin shpesh . E konsideroheshin si të tyre .
Vetëm flokët e tij dyshonin . Dikush prej te pranishmëve u tall menjëherë: - Sa vjeç je, o mixhok? – I thimë, e s’ka çka me u pa! – ushtoj zëri I dikujt .Përseri qeshte dikush . Graniti nuk e kuptonte se çka është fjala . Në të njëjtën moment i duel para syve përfyterimi I nënës së habitur, kur e pa për të parën herë, shikimi I çuditshëm dhe sytë e shtrenguem e të përlotur të asaj gruaje, që para para pak kohe nëpër dritare I afroj ushqim .Të gjithë ia shikonin me habi flokët jo të rëndomta . Graniti u tmerrua . Pë rte parën herë u bë I vetëdishëm për një te vertetë . Një prej ushtarve të pranishëm e ngacmonte . Sigurisht është thinjur prej mençurisë së madhe! – E kush e di ?
Ndoshta kjo është një mendje e rojtarëve? – ushtoi, thua se ishte duke pytur tjetri, dhe të gjithë qeshën me plot gojën . Graniti e shpoi deri ne palcë se mos kjo qeshje e akull është më qëllim të keq . Komandanti I ushtarëve e nderpreu : - Çojeni në bodrum, e më vonë shofim se çka do të bëjmë. Le ta rujë dikush që te mos ikë. – Kishim mujtë me u nxe pak . Tha dikush krenar për atë që iu kujtue . Lëshoje,është fëmijë,-tha në mënyrë qortimi një më I moshuar. Thua se ai nuk ka qenë armik . Ky zë Graniti iu ngulë mënjëherë në kujtesë, edhe fetyra e këtij njeriu, e zakonshme, e topitun, por pa buzëqeshje me qëllim te keq . Në këtë moment filloj te qe te djegjet pylli dhe atje lart ne pyll Granitit ja kishin lidhur duert, pastaj filloj te kaploi tymi dhe te i ja nxan frymarrjen, dhe besa ti afrohet edhe flaka, por se shpejtie hetoj Bulëzimi dhe vrapoj per ta keputur litarin dhe ja zgjidhi duart dhe Graniti me ni buzëqeshje filloj se si bulëzi i vogel arriti ta shpeton xhaxhajn e vet nga flaka qe kaploj e gjithë pyllin .
