Një djalosh ngushëllonte gjyshin e tij dhe vetën, teksa qëndronin para kufomave të familjarëve të vrarë. Në lëvizjet e tij vërehet se ai donte të ikte nga ajo pamje, donte që kjo të ishte ëndërr e keqe.
Ky ishte realiteti i hidhur i asaj kohe kur në të vërtetë s`kishe çka me ba!
Ky i ri kishte mbetur gjallë por moshatarë të tij e besa edhe më të vegjël nuk e gëzuan ditën kur Kosova do mundë të zgjedhe vetë se çka mundet të bëjë.
Lavdia nisi në Shkurtin e 98’tes në Drenicë.
Çdo gjë nisi në fshatrat Likoshan e Qirez të Drenicës, ku edhe u shënuan sulmet e para të ushtrisë serbe.
Me 28 shkurt 1998 u zhvillua beteja në mes të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës dhe forcave serbe. Të vrarë mbetën disa policë serb.
Si pasojë e kësaj, forcat serbe rrethuan të dy fshatrat ku edhe i ekzekutuan 24 civilë, pamjet e të cilëve sot e atë ditë vazhdojnë të tronditin.
S’do vononte shumë dhe do ndodhte masakra që bëri bujë gjithandej nëpër botë, rënia e lavdishme e Jasharajve.
Me 5,6 e 7 mars të viti 1998 ku forcat paramilitare serbe hynë në fshatin Prekaz dhe vrasin e masakrojnë 56 anëtarë të lagjes Jashari, në mesin e tyre vritet edhe komandanti legjendar Adem Jashari.
Drenicës nuk do t`i ndaleshin sulmet.
Drenica ishte cak i paramilitarëve e ushtrisë serbe në aksionet e tyre të shumta që të shkatërronin vendin ku ishte fokusuar UÇK’ja.
Më 26 shtator 1998, në lagjen Deliu, të fshatit Abri e Epërme të Drenicës, vetëm një kilometër larg shtëpive të tyre, forcat ushtarako-policore serbe masakruan 23 anëtarë të familjes Deliu, në mesin e tyre gra, fëmijë e pleq, prej moshës 6 muaj deri në 94 vjeç.
Të gjithë i kishin goditur me armë zjarri nga afërsia dhe më pas disave prej tyre u kishin masakruar edhe trupat.
S`do përfundonte gjithçka në 98`tën.
Me 28 mars 1999 forca të armatosura hynë në fshatin Izbicë të Komunës së Skenderajt, ku kryejnë krime duke mos kursyer as fëmijë, gra e pleq.
Lirinë se kishin pritur as dy vogëlushet e Behramajve që po prisnin të hynin në shkollë , porsa gjithçka të përfundonte.
Se priten as ato e as qindra fëmijë të tjerë në Drenicë regjion që do pasohej edhe me një tjetër masakër.
Ishte data 5 prill i viti 1999 ku forca të armatosura hynë në fshatin Rezallë të Komunës së Skenderajt.
Serbët rrethuan shtëpitë e këtyre familjeve dhe pushkatuan pothuajse të gjithë, kryesisht burra e djem të rinj.
Nga masakra e Rezallës vetëm tre kanë shpëtuar të gjallë për të dëshmuar tmerrin që përjetuan.
Kjo masakër konsiderohet si një ndër masakrat më të pamëshirshme gjatë konfliktit në Kosovë.
Kush mund t`a harrojë Reçakun?
Atje ishte shkatërruar çdo gjë e gjallë që ishte parë përreth.
Si Janari i 99`tës, zemra e familjarëve të vrarë qëndron e ftohtë sot e atëherë, askush su dënua !
Studimen e Vushtrrisë?
Aty vdiqën 140 civilë të pafajshëm.
Të pafajshëm ishin që të gjithë, jo vetëm në Drenicë, në gjithë Kosovën, që u masakruan pamëshirshëm.
Të vetmit fajtorë janë ata që nuk kursyen asnjë mjet lufte për të lënë plagë të mëdha në Kosovë, e që shumë nga ta edhe janë dekoruar me merita lufte në Serbi.
Drenica nuk kishte faj as atëherë kur iu krijua plaga .
Drenica nuk ka faj as tash kur u ngacmohet ajo plagë.
